Άδεια μιας μέρας

Συνήθως μετά από φυσική προσπάθεια-άσκηση-κούραση ή κάποια κάψα κοκκινίζω μάλλον χαριτωμένα κι αυτή η κοκκινίλα μένει κανά-δυο ώρες αναλείωτη. Ευτυχώς δεν κρατάει τόση ώρα το κοκκίνισμα της ντροπής, γιατί θα με επαίρναν χαμπάρι πολλοί πως ανοίκω σε κάποιο είδος πουλιού (μπούφος είναι αυτό, κότα είναι; Αυτό εσείς θα το διαλέξετε!)

Σήμερα κοκκίνισα λίγο από την πρώτη μου φετινή τόσο στενή επαφή με τον ήλιο αλλά και την πρώτη μου γνωριμία με το γκόλφ. Τελικά τα στερεότυπα για ακόμη μια φορά μου φάνηκαν τόσο άχρηστα, άσκοπα, ανώφελα. Όχι, δεν αισθάνομαι γριά και για να περπατήσεις αυτά τα χιλιόμετρα με στενά παπούτσια σε λοφάκια, ακούρευτα ή ξυρισμένα χορτάρια και άμμους πρέπει να έχεις υπομονή και αντοχή. Αυτό το γλυκό κάψιμο από αφυδάτωση στα μάγουλα μου αρέσει γιατί μου θυμίζει την καταπόνιση που μου έβαζε χαμογελάκι στα χείλη όλο το απόγευμα, ειδικά όταν δεν χτυπούσα το μπαλάκι κι απλά σαν μπαλαρίνα έκανα γύρο 360 μοιρών στην ίδια θέση. «Καλέ, τι φοβερή που είμαι; Το μπαλάκι πού το πέταξα και δεν το βλέπω; Καλά είμαι κι εγώ μια άπαιχτη ξύλινη τίγρης!!!» Κι όμως το μπαλάκι δεν το είχε κουνήσει ρούπι από εκεί γιατί βαριότανε και προτιμούσε να καθήσει παρέα με τα τριφύλλια στα οποία είχε καθήσει πάνω. Μη γελάτε εσείς.

Τόσα χιλιόμετρα γήπεδο κι ένα τετράφυλλο τριφύλλι δε βρήκα. Έψαξα. Ίσως τελικά την τύχη δεν πρέπει να την ψάχνουμε. Σου ‘ρχεται όποτε της καπνίσει εκεινής. Αφού οι έρευνές μου δεν φέρανε πράσινο ζαρζαβατικό στα χέρια μου άρχισα να μαζεύω μαργαρίτες. Είχα να δω τόσο όμορφες μαργαρίτες χρόνια. Ήταν τόσο υπέροχες μέσα στην απλότητα τους. Ίδιες με τον ήλιο. Τίποτα το ιδιαίτερο μα και τόσο σημαντικές συνάμα. Αυτές ήταν πιο σίγουρες από τα τριφύλλια που έψαχνα. Όταν ομορφαίνεις το περιβάλλον σου με οτιδήποτε είναι να μη σου πάνε όλα πρίμα;

Δεν μάδησα καμμιά... «μ’αγαπάει, δε μ’αγαπάει», όσες αμφιβολίες κι αν μπορούν να υπάρχουν στο μυαλό σου, στο βάθος το ξέρεις.

Επειδή η τύχη δεν ευθύνεται για όλα συμβαίνουν, απόψε κατάφερα να πληκτρολογώ εδώ παρέα με το Rendez-Vous του Manu Chao. Ξεσήκωσα τις κούτες όλες και το μακρινό δισκάκι ξανακάνει γρήγορες στροφές τρελής διάθεσης σαν της δικής μου.

Πάω να ξαναβάλω το Babylon ...επιμένω... ίσως επειδή σήμερα θέλω μόνο χαρωπές μελωδίες. Αύριο με τη βροχή θα αλλάξω playlist.