Υπάρχει το γονίδιο του εγωισμού;

Σας έρχομαι με μια προσωπική ιστοριούλα που έλαβε χώρα πριν από 20 χρόνια περίπου! Πρωταγωνίστρια εγώ ωσάν μπομπιράκι που δεν ήξερε ακόμα να μιλάει... απλά να περπατάει παντού τρέχοντας και να βάζει στο στόμα όποιο καινούριο αντικείμενο του γυάλιζε!!! Την ιστορία σας τη διηγούμαι με τα λεγώμενα των γονειών μου!

Είχαν αγοράσει τότε οι γονείς μου μια γλάστρα με πιπεριές πικάντικες... τις πολύ δυνατές... από αυτές που σε καίνε τόσο που σε κάνουν να τρέχεις να βρείς ποτήρια νερό, ψωμί ή ότι άλλο μπορεί να καταπραϋνει την αίσθηση καψίματος στα σωθικά!!! Οι πιπερίτσες όμως αυτές είναι φοβερά όμορφες, γυαλιστερές και φανταχτερές! Περπατούσα παίζοντας αμέριμνα στο σαλόνι και σταθηκα δίπλα στη γλάστρα κι άρχισα να την επεξεργάζομαι... με κοιτούσαν και οι γονείς μου και σκεφτόντουσαν πως μάλλον θα μου είχε κινήσει την περιέργεια αυτό το καινούριο φυτό και πως απλά το αγνάντευα επειδή το έβρισκα παράξενο. Και ξαφνικά, εκεί που το κοιτούσα, χραπ! Με μιας δαγκώνω τη μια από τις πιπεριές και την κάνω μια μπουκιά! Οι γονείς μου δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν κι εγώ άρχισα τα κλαίω και να σκληρίζω βέβαια! Είχα πάρει φωτιά! Εκείνη τη στιγμή άρχισαν να γελάνε οι γονείς μου γιατί δεν περίμεναν να με δουν να ορμάω έτσι στην γλάστρα!!! Με το που τους πήρα χαμπάρι όμως πως γελούσαν εις βάρος μου, έπαψα τα κλάματα και τις στριγγλιές! Μαχαίρι! Τους καλοκοίταξα, με κοίταζαν κι εκείνοι και, επιδεικτικά γυρνάω πος τη γλάστρα και τρώω μια άλλη πιπεριά κι έφυγα χωρίς να τσιρίξω... δεν έβγαλα άχνα! Κοκκαλο οι γονείς μου!

Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όμως για τον εγωισμό; Ενα μωράκι τα κάνει όλα σε μεγάλο βαθμό... κλαίει πολύ, γελάει πολύ, παίζει πολύ, θυμώνει πολύ, θυμάται πολλά, ξεχνάει άλλα τόσα... του συγχωρούμε τέτοιες ακραίες συμπεριφορές... μάλιστα μας αρέσουν και τις καμαρώνουμε! Τέτοιο γινάτι όμως όταν μεγαλώνεις μπορεί να φέρει ποτέ καλό;

Ακόμα μ'αρέσουν οι πιπερίτσες και τα πικάντικα φαγητά... "η πρώτη επαφή είναι η δύσκολη στιγμή" αλλά και "η αρχή είναι το ήμιση του παντός"!!!