καλοκαιρινές μπόρες
Όταν έχεις γνωρίσει τα ζεστά καλοκαίρια της Μεσογείου ξέρεις πως είναι να βρίσκεσαι κάτω από τον ήλιο και να αισθάνεσαι μόνο τη ζέστη που εκπέμπουν οι αχτίδες του, να μην συμβάλλει καμμία άλλη παράμετρος στην κάψα αυτή, να σε καίνε τα ηλιοχάδια και η μόνη υγρασία που αισθάνεσαι να είναι εκείνη του ιδρώτα σου που δημιουργεί σύννεφο γύρω σου.
Εδώ τα καλοκαίρια είναι πολύ ζεστά όσο κρύοι είναι οι χειμώνες. Η διαφορά μεταξύ της πιο κρύας νύχτας και της πιο ζεστής μέρας μπορούν να ξεπεράσουν τους 80 βαθμούς Κελσίου... Ξυπνάς το πρωί και η νυχτερινή βροχή ξαναγίνεται ατμός και τη βλέπεις ομιχλώδη να σηκώνεται και να σου πνίγει τα στήθη κουβαλώντας τη μυρωδιά του χώματος... Και η φύση φαίνεται ακόμα πιο πράσινη από την προηγούμενη. Μια περίεργη δυσφορία, όπως εκείνη του νέφους στο κέντρο της Αθήνας τα πρωινά με το σμογκ που αναπολώ όμως γιατί είναι συνδεδεμένη με την περίοδο που έζησα εκεί... γλυκιά δυσφορία.
Τα σπίτια για να κρατούνται ζεστά δεν φτιάχνονται σε ύψος αλλά σε βάθος. Τα περισσότερα έχουν δυο ορόφους, το ισόγειο και το κάτω που είναι ημι-υπόγειο. Το δικό μου δωμάτιο βρίσκεται κάτω. Όταν χώνεσαι στη γη όχι απλά ζεσταίνεσαι πιο πολύ αλλά και κρύβεσαι από όσους ήχους θα μπορούσαν να σε φοβίσουν. Οι περισσότεροι κεραυνοί δεν ακούγονται. Αν πληκτρολογώ όμως αυτή τη στιγμή είναι που μια αστραπή έσκισε τη γη κοντά στο δωμάτιο μου και με ξύπνησε από την απογευματινή μου σιέστα. Βρόντηξε όλο το σπίτι. Κοίταξα έξω και είδα την σχεδον τροπική βροχή και τον κατακόκκινο ουρανό... σα να ηθελε να ανοίξει και να μας πάει εκεί που θέλουμε να βρεθούμε εκείνη τη στιγμή... μ'αρέσει φέτος το καλοκαίρι εδώ, αν και μάλλον γεννήθηκα σε λάθος ήπειρο ή απλά χρειάζομαι έναν άλλον τόπο.
Σε λίγο πάλι θα κοπάσει η βροχή, όπως και την Κυριακή που μας έκανε λούτσα μέσα σε 15 λεπτα μια απίστευτα δυνατή καταιγίδα λίγο πριν την χιουμοριστική παράσταση και το φουστάνι έγινε ένα με το σώμα μου... περίεργο να στεγνώνει πάνω σου και ο λαιμός σου να μένει καθαρός κι όσο βαρύς κι αν είσαι να θες να χορέψεις εκεί στη μέση του δρόμου με όποιο σκοπό κι αν ακούς να βγαίνει από τα γύρω μαγαζιά...
Εκείνη τη στιγμή δεν ήσουν εκεί να μου παίξεις το "Πάρε με"... όταν θα το κάνεις θα έχω έτοιμο ένα μπουκάλι pinot grigio μόνο για τους δυο.
"Η αγάπη θέλει μια αγκαλιά, λίγο κρασί κι ένα ζεστό κρεβάτι..."
Εδώ τα καλοκαίρια είναι πολύ ζεστά όσο κρύοι είναι οι χειμώνες. Η διαφορά μεταξύ της πιο κρύας νύχτας και της πιο ζεστής μέρας μπορούν να ξεπεράσουν τους 80 βαθμούς Κελσίου... Ξυπνάς το πρωί και η νυχτερινή βροχή ξαναγίνεται ατμός και τη βλέπεις ομιχλώδη να σηκώνεται και να σου πνίγει τα στήθη κουβαλώντας τη μυρωδιά του χώματος... Και η φύση φαίνεται ακόμα πιο πράσινη από την προηγούμενη. Μια περίεργη δυσφορία, όπως εκείνη του νέφους στο κέντρο της Αθήνας τα πρωινά με το σμογκ που αναπολώ όμως γιατί είναι συνδεδεμένη με την περίοδο που έζησα εκεί... γλυκιά δυσφορία.
Τα σπίτια για να κρατούνται ζεστά δεν φτιάχνονται σε ύψος αλλά σε βάθος. Τα περισσότερα έχουν δυο ορόφους, το ισόγειο και το κάτω που είναι ημι-υπόγειο. Το δικό μου δωμάτιο βρίσκεται κάτω. Όταν χώνεσαι στη γη όχι απλά ζεσταίνεσαι πιο πολύ αλλά και κρύβεσαι από όσους ήχους θα μπορούσαν να σε φοβίσουν. Οι περισσότεροι κεραυνοί δεν ακούγονται. Αν πληκτρολογώ όμως αυτή τη στιγμή είναι που μια αστραπή έσκισε τη γη κοντά στο δωμάτιο μου και με ξύπνησε από την απογευματινή μου σιέστα. Βρόντηξε όλο το σπίτι. Κοίταξα έξω και είδα την σχεδον τροπική βροχή και τον κατακόκκινο ουρανό... σα να ηθελε να ανοίξει και να μας πάει εκεί που θέλουμε να βρεθούμε εκείνη τη στιγμή... μ'αρέσει φέτος το καλοκαίρι εδώ, αν και μάλλον γεννήθηκα σε λάθος ήπειρο ή απλά χρειάζομαι έναν άλλον τόπο.
Σε λίγο πάλι θα κοπάσει η βροχή, όπως και την Κυριακή που μας έκανε λούτσα μέσα σε 15 λεπτα μια απίστευτα δυνατή καταιγίδα λίγο πριν την χιουμοριστική παράσταση και το φουστάνι έγινε ένα με το σώμα μου... περίεργο να στεγνώνει πάνω σου και ο λαιμός σου να μένει καθαρός κι όσο βαρύς κι αν είσαι να θες να χορέψεις εκεί στη μέση του δρόμου με όποιο σκοπό κι αν ακούς να βγαίνει από τα γύρω μαγαζιά...
Εκείνη τη στιγμή δεν ήσουν εκεί να μου παίξεις το "Πάρε με"... όταν θα το κάνεις θα έχω έτοιμο ένα μπουκάλι pinot grigio μόνο για τους δυο.
"Η αγάπη θέλει μια αγκαλιά, λίγο κρασί κι ένα ζεστό κρεβάτι..."
Posted by Pegasus at 5:20 μ.μ.::
--------------------oOo--------------------
4 Comments:
Αν θες μας λες που μένεις και σου στέλνουμε ένα βαζάκι καλοκαίρι να σε δροσίσει...:-)
@dsp: Μερσί! :))) Στο τέλος του σχόλιου σου όμως βλέπω πως εκεί που βλέπεις la vie en rose κάπου μπήκε λίγο γκρίζο... χαμογέλα! ;)
@nanakos: "Τι σε μέλει εσένανε από που είμαι εγώ, απ'το Καρατάσι φως μου ή απ'το Κορδελιό..." (δημοτικό Μικράς Ασίας)----> άσχετο αλλά λίγο πιο πριν άκουγα δημοτικά τραγούδια γιατί μου ήρθε ένας δίσκος με τέτοια και μου έχουν λείψει τα παραδοσιακά γλέντια!!! :Ρ
Όσο για το πού μένω, αν κοιτάξεις δίπλα από το ψευδώνυμο μου και τα ματάκια μου θα το δεις! Θενκς για το δωράκι! :D
@Κώστας Μπουκουβάλας και Σκορπίνα: Μάλλον θα φταίει που θέλω πολύ να έρθω Ελλάδα αυτόν τον καιρό κι αντί να έρθω εγώ σας ήρθε ο καναδέζικος καιρός! Για ότι φταίω, ζητώ συγνώμη. :$ Θα πάω να βρω κανένα ινδιάνο να μάθω το χορό της ξηρασίας να εξιλεωθώ. :P
Για φέτος πολύ χλωμό το βλέπω... δουλειά, μετακομίσεις, κλπ. Του χρόνου το καλοκαίρι θα έρθω όμως και θα κάτσω κανα δύμηνο έτσι να το φχαριστηθώ!
Στο μπλογκ δε νομίζω να έχω πουθενά γραμμένο ακριβώς πως τα περνώ στον Καναδά και πως βρέθηκα εδώ, κλπ κλπ. Εψαξα στο μπλογκ σου αν έχεις κάποιο μέηλ αλλά δε βρήκα. It's a long story. Στο δικό μου προφιλ έχει το μέηλ μου αν θες... εδώ που να τα εξηγώ όλα!!! ;) Πάντως είμαι γεννημένη στο Κεμπεκ, 150 χμ έξω από το Μοντρεαλ!
Μόνο αν μου έρθει κάποια στιγμή αναγκη να κάνω μια ανασκόπηση των περασμένων χρόνων στο μπλογκ, θα γράψω κείμενο και στη σελίδα!!!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home