Κλαίω...

...μέχρι να μου πονέσει το κεφάλι, να κοκκινίσω σαν παντζάρι και να στεγνώσουν τα χείλη, να τσούξουν τα μάτια τόσο που να μη μπορώ να τα ανοίξω. Έτσι. Να μη βλέπω ότι με πονά. Μου λείπει το θάρρος του Οιδίποδα για να με αυτοτυφλώσω οριστικά. Προτιμώ να σφαλίσω τα βλέφαρα και να δω τα γλυκά όνειρα που μου επιτρέπουν ακόμη να κυρτώνω τα χείλη προς τα πάνω. Και βάζω τα πιο χαρούμενα τραγούδια που έχω και τα τραγουδώ με τρεμάμενη φωνή... κλαψιάρικα και φυσικά φάλτσα, όπως είναι όλα γύρω μου. Και πάνω στη μελωδία τους κοιμάμαι. Τα δάκρυα είναι βαριά και όταν πέφτουν ξελαφρώνω, ψηλώνω... χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Με τον ύπνο είμαι σίγουρη πως θα είμαι συνεπής στο ραντεβού μου. Πρέπει γιατί ο ήλιος δεν ξεχνά να βγει ποτέ... και φοβάμαι μη τύχει και με ξεχάσει κάποια μέρα. Ο ήλιος λάμπει ή καίει... ή πεθαίνεις της δίψας ή πίνεις ρεντ μπουλ και συνεχίζεις. Έτσι πάντως μας συνιστά ο Πατ με το πιάνο του.

Κι αύριο θα κλάψω... έτσι, γιατί αν δεν αντιδράς σε ότι ξεσπά επάνω σου, σε ότι σε ξεσηκώνει, δυναμώνει, σου βγάζει άχτι, σε φθείρει, σημαίνει πως είσαι αναίσθητος.

Κι εσύ πονάς... κλαίω και για σένα... εσύ δεν έχεις χρόνο για χάσιμο.


______________
"Τα δάκρυα όταν πέφτουνε
Πες μου ποιος δεν το ξέρει
Τρύπες ανοίγουνε στη γη
Κρυστάλλινοι αρουραίοι

Κάνουν την πέτρα κόσκινο
Πες μου αν δεν είναι αλήθεια
Και χάνονται στα τρίσβαθα
Στην πορφυρένια ψίχα

Ούτε τριγμός ούτε λυγμός
Πες μου που είναι το ψέμα
Ούτε βαριά πατήματα
Στο δρόμο για τα ξένα

Μόνο σιωπή ασάλευτη
Πες μου τι δεν ταιριάζει
Τα παιδικά μας όνειρα κι ο χρόνος που κοπάζει..."