"Έτσι που ήρθες κι έφυγες δε σ'έμαθα ποτέ..."

Πολλές φορές θέλουμε να μοιραστούμε την αγάπη μας για ένα τραγούδι που μόλις πέρασε στο ραδιόφωνο με τον κολλητό μας, τη μητέρα μας, τον αδερφό μας ή οποιοδήποτε άτομο είναι διαθέσιμο εκείνη την στιγμή... κι εκεί που πάμε να μιλήσουμε για το συγκεκριμμένο κομμάτι, ξεχνάμε τα λόγια όλα και προσπαθούμε να τους το θυμίσουμε με τη μελωδία του... όσο κι αν το σιγοτραγουδάμε, τα λόγια που βρίσκονται στην άκρη των χειλιών μας δεν τα ελευθερώνει η σκέψη... και μόνο ενα τουρουρου βγαίνει ή ένα νανανα... κι αυτό το τουρουρού αλλοιώνεται, και μερικές φορές μεταμορφώνεται τόσο πολύ που γίνεται άλλο τραγούδι και δεν το αναγνωρίζουν ούτε οι άνθρωποι γύρω μας αλλά ούτε κι εμείς.

'Ετσι είναι και για κάθε τι που περνάει γρήγορα... αφήνει την εικόνα του και τα σημάδια του πίσω, αλλά η βιαστική φυγή του δε μας δίνει την ευκαιρία να προλάβουμε να τα καταλάβουμε και να τους δώσουμε μορφή στη μνήμη μας... θυμόμαστε μόνο τη φούρια του και το ξεθωριασμένο σχήμα του...

Κι αυτό ποτέ δε μας αρκεί.
____________________
«πόσο ακόμα να σ'αγαπώ δίχως σώμα...;»