«Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομα η κραυγή σου...»

Είναι περίπου τρεις το χάραμα και ξυπνώ με ένα ανυπόφορο πόνο στο κάτω χείλος. Παραπατάω τρέχοντας προς το μπάνιο και κοιτιέμαι στον καθρέφτη για να βρω την πηγή αυτού του κακού. Όνειρο δε θυμάμαι, αγωνία καμμιά, μόνο αυτή η ενόχλητική κάψα στην άκρη του στόματος. Αντικρίζω δυο πρηξήματα έτοιμα να ματώσουν που πλεύριζαν ένα μαβί χαράκωμα. Με είχα δαγκώσει κανονικότατα μες στον ύπνο μου και ο λόγος ανύπαρκτος, ή καλύτερα ξεχασμένος. Ίσως να μου έλειπες, ίσως φοβόμουν τι θα μάθαινα την επόμενη, ίσως συλλογιζόμουν όσα είχα μάθει την προηγούμενη. Ίσως και να έτρωγα λίγη σοκολάτα, μια απ’τις ευτυχίες της ζωής.

Απ’την αρχή του μήνα μόνο θρήνους έχω ακούσει. Ξένοι κάηκαν, αδερφός χάνεται, καλός φίλος κοιμήθηκε για πάντα μπρούμητα στο κρεβάτι του... αεροπλάνα έπεσαν, δεν ξέρω που βρίσκεσαι, επισκληρίδιο αιμάτωμα. Και μια γριούλα στο νοσοκομείο γύρω στα 92 να μου απαντάει όταν τη ρωτάω πως περνάει τις μέρες τις στο σπίτι πως περιμένει τον Χάρο να έρθει να την πάρει με την βάρκα του. Θέλει να τραβήξει κουπί. Αν δε φοβόταν τον Θεό, ίσως πήγαινε η ίδια να τον βρει. Αλλά περιμένει. Κι εγώ επιστρέφω σπίτι και αναβω κεριά, τα αφήνω να καίνε μέρες για την υγεία κάποιων, για την ανάπαυση κάποιων άλλων. Και με ζεσταίνουν. Καταλαβαίνω πως όσα σκέφτομαι πως με βασανίζουν είναι απλά παιχνίδια και πως υπάρχουν χειρότερα. Θέλω να μπει πρόγραμμα για να ζω όλο και πιο πολύ από εδώ και πέρα. Όχι άλλη Παρασκευή μέσα. Σπιτόγατο δε δέχομαι στο καινούριο σπίτι... θα ασχολούμαστε με «τρίχες» και θα γίνει αποπνιχτικό.

Το καινούριο σπίτι μεταμορφώθηκε μέσα σε λίγο καιρό... κάποια στιγμή είχα απελπιστεί και νόμιζα πως δεν θα καταφέρναμε να το κάνουμε να μοιάζει με κανονικό διαμερισμά... να που έγινε όμως κουκλί! Λείπουν ακόμη λίγες διακοσμήσεις... ψάχνω καμμιά αφίσα, κανένα ταμπλό... πάντως η πασχαλίτσα που μπήκε από το μπλακόνι έχει εγκατασταθεί για τα καλά στο ταβάνι και το έχει σεριανήσει όλο πιστοποιώντας το πόσο της αρέσει κι εκεινής! Θα μου φέρει γούρι, άρχισαν και τα μαθήματα, καρδιές θα ακούσω να χτυπάνε –ηλεκτρικά και μη- , όλα καλά θα πάνε. Μακάρι το κύμα κακών μαντάτων να ήρθε απλά για να με ταρακουνήσει όσο πρέπει.

Η Χ. μου είπε πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Τα τελευταία δυο χρόνια συμβιβάζομαι με την σκέψη αυτή... γι’αυτό και όλα θα πάνε καλά. Θα πάνε εκεί που θέλουν.
Καλή αρχή!