"...ναι θα πω αφού με ξέρω πάλι..."

Πίστευα πως θα μου περνούσε. Τα άδεια μου πρωινά ήταν ευκαιρία για να αλλάξω προσδοκίες, να δημιουργήσω καινούριες φαντασιώσεις, πιο ήρεμες. Τα όνειρα μου μετά την αλλαγή ωραρίου θα γινόντουσαν πιο ομαλά, λιγότερο μακρινά, πιο καθημερινά. Νύχτες δεν κοιμάμαι πια, ο ήλιος θα μπορούσε να φωτίσει κάθε ανησυχία και να τη διαλύσει. Κουράστηκα από τους ταραγμένους ύπνους, με καφέ ή χωρίς.

Τίποτα όμως, καμμία αλλαγή. Τα χείλη μου παράμειναν ξερά και διψασμένα. Αναζητάνε ότι πιο δύσκολο, ψάχνουν σε λάθος μονοπάτια. Πεισμώνουν, δυσπιστούν, δε θέλουν να ακούσουν τίποτα και κανέναν. Νιώθουν στο σταυροδρόμι ένα μούδιασμα από τη μία και μια ανατριχίλα από την άλλη. Αμφίβολη σιγουριά ή πάθος; Τι να διαλέξουν; Και θυμώνουν που δεν ξέρουν, θυμώνω κι εγώ. Πολύ εύκολα τελευταία. Απότομα ανοιγοκλείνει το στόμα και λέει όσα δεν πιστεύει, γίνεται σκληρό με τους λιγοστούς αλλά υπέροχους ανθρώπους που το γλυκοκοιτάνε να ξεχειλίζει συχνά από παιδικό ενθουσιασμό για ότι βλέπω κι αγαπώ. Τώρα χάλασε λίγο και ο λόγος δεν είναι απτός για να τον καταλάβω κι εγώ. Μόνο που μερικά από αυτά τα θαυμάσια ατόμα έχουν μια βιασύνη, οι περισσότεροι με πιέζουν όχι για κάτι συγκεκριμμένο αλλά γενικά για το πως πρέπει να αρχίσει να στρώνεται η ζωή μου, πως πρέπει να ξυπνήσω και να δεχτώ κάποιες συμβάσεις που μου φέρνουν μούδιασμα στα χείλη... προτιμώ μάλλον την ανατριχίλα. Πόσοι θα κατανοήσουν αυτή την απόφαση; Θα τραβήξω μόνη; Μαζί σου; Θα με αφήσεις εκεί; Γι'αυτό και μένω στο σταυροδρόμι και δοκιμάζω στην άκρη της γλώσσας και τα δυο... μόνο δοκιμή.

Καμμία αλλαγή στο μυαλό, πολλές στο σώμα. Ότι περνάει σημαδεύει για να τα θυμόμαστε, κι ας μπορούμε να τους δώσουμε σημασία μόνο εμείς που τα γνωρίζουμε. Μερικά είναι τόσο μικρά που πολλοί θα τα δούν αλλά λίγοι θα τα προσέξουν. Άλλα είναι μεγάλα και κάποιοι βρίσκουν το θάρρος ή έχουν την ασυνειδησία όπως τα τετράχρονα να ρωτήσουν τι συμβολίζουν... και μαζί με το σημάδι ξύνουν και την πληγή που τα δημιούργησε. Πεντε χρόνια τώρα συνεχώς αλλάζω, μεταμορφώνομαι ώρα με την ώρα... δε ζυγίζομαι πια, ψηλώνω, κονταίνω, δεν προλαβαίνω να με γνωρίσω. Κάθε στιγμή με συστήνω. Πού χρόνος για προσαρμογή. Τσαλακώνεται από μόνο του το σώμα. Ξέρω ενδόμυχα πως δε χρειάζεται και άλλους να το τσαλακώσουν. Θέλει να δωθεί εκεί που θα μπορέσει να απλωθεί ανάλαφρα και με το φρέσκο μπαϊράκι να ισιωσει στον αέρα σα σημαία. Κάθε χέρι να καλύψει με χάδι τα πονεμένα, να τα αγαπήσει.

Εως τότε κλείνω τα μάτια μου ξανά για να με κλέψεις... όνειρο...