«Όπα, είπα, λέω!»

Έχω επιθυμίσει να γιορτάσω σε πραγματικό γλέντι, γλέντι όπως το εννοώ. Με τις κρασοκανατούλες, τα γέλια, τα παραδοσιακά τραγούδια (μόνο τέτοια) και τις γυροβολιές μου, φιγουρίτσες, παλαμάκια, άλαααααα! Να είναι γάμος να καμαρώνω την λάμψη τεσσάρων ερωτευμένων ματιών και το σερνάμενο νυφικό, να είναι βαφτήσια και να γελάω με όλα τα γουτσου-γούτσου γύρω, να μην είναι τίποτα αλλά να έχει πιάσει όλη την παρέα μια περίεργη ευεξία επειδή ο ήλιος είναι λαμπερός και η αυλή ανθισμένη. Να έχουμε μαζευτεί γνωστοί και άγνωστοι και να πέφτουν γέλια από παντού. Να μιλάω με κόσμο και κάποιο απρόσμενο χέρι να με τραβήξει απότομα να σύρω το χορό, όχι επειδή ξέρω να χορεύω αλλά επειδή έτσι έπρεπε, χωρίς γιατί. Να χαμογελάω τόσο που να μικραίνουν τα μάτια και να γυρνάω σ’αυτόν που με κρατά από το μαντίλι για να στείλω ένα πεταχτό φιλί από λαχταριστή χαρά και να καταλαβαινόμαστε πως τα επόμενα βήματα θα είναι σημειωτά. Να περνάς δίπλα από κάποιο τραπέζι και να «κλέβεις» ένα μεζέ που σου προσφέρουν. Βιαστικά να κατεβάσω ένα τσιπουράκι και να δω αστεράκια γιατί δεν το έχω συνηθίσει το σκληρό ποτό, και να γελάσω πάλι δυνατά που να σπάσω τύμπανα. Αντε, κι ένα δεύτερο, άσπρο πάτο! Να μην υπάρχει λόγος που να πρέπει να κατσουφιάσω ή να φανώ στενοχωρημένη, να μην αισθάνομαι τύψεις που έχω κέφι, να μην αισθάνομαι αναίσθητη επειδή δε σκέφτομαι πάντα το κακό που συνέβη... να μην πενθώ...

Για αρχή γέμισα τα βάζα μου γλαβιόλες, γαρύφαλλα και αμάραντους που αγόρασα από το γειτονικό κιόσκι που είναι 24 ώρες το 24ωρο ανοικτό... κάνοντας φασίνα έβαλα να παίξει η «Ματζουράνα» και το «Ικαριώτικο»... βγήκα στο μπαλκονάκι και χάζεψα ένα ζευγαράκι να φιλιέται στην απέναντι πλατεϊτσα... άκουσα «τα σα εκ των σων» και άφησα την πιο δυνατή μου προσευχή να φτάσει στους ουρανούς... δοκίμασα να κάνω κάποια βήματα πάνω στα «Έρημα Κορμιά» αλλά τα γυρίσματα της Κανά έχουν μεγαλύτερη χάρη από τις περιστροφές μου... έφτιαξα σοκολατίνα με Grand Marnier...

Τώρα ώρα για διάβασμα... όχι δε θα κάψω καρδιές, εμένα θα με κάψουν αυτές οι αλήτισσες!