χολή

Δεν μισώ κανέναν. Όσο κι αν καθήσω να σκεφτώ τις πιο άσχημες στιγμές μου, οι περισσότερες είναι θολές... δεν κράτησα κακία από κινήσεις ή λόγια που τότε με είχαν πονέσει. Η φωνή μου δεν ψυχραίνεται με τους ανθρώπους. Σκληραίνει όταν πονώ, αμέσως και άμεσα, και μετά ξαναγίνεται γελαστή και απαλά έντονη. Και στις δυο περιπτώσεις είναι εμφατική. Το έχω πληρώσει πολλές φορές που βγάζω τον θυμό μου με ευθύτητα αλλά όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως την επόμενη (μην πως λίγη ώρα αργότερα) βρίσκομαι μες στην αγκαλιά του ατόμου που με είχε βγάλει εκτός εαυτού.

Για να ξεγράψω κάποιον και να αδιαφορώ για την υπαρξή του πρέπει να με έχει απογοητεύσει σε πολλά επίπεδα τόσες πολλές φορές που όταν μου έρχεται και μόνο το όνομά του στη σκέψη να ανεβαίνει στο στόμα μου μια δυσωδία, σαν αχώνευτο φαγητό που το στομάχι με το ζόρι ακόμη βαστά για να το δυαλίσει. Να είναι άτομο που να μην έχει ούτε ένα καλό, ούτε ένα ψίχουλο καλοσύνης, που αναρωτιέσαι πως μπορεί να παρασιτεύει τα αισθήματά σου με τόσο έντεχνο τρόπο. Να έχει περάσει τα καλύτερα σχολεία, τα πιο ακριβά ιδιαίτερα, να είναι ολοκληρωμένος σε σπορ και χορούς που ποτέ δεν του άρεσαν. Να ζεις 21 χρόνια τώρα με την αμφιβολία αν αυτό που αισθάνεσαι εσύ για κείνον το καταλαβαίνει και αν το χαμογελό του κρύβει την αγάπη που τόσο πρόθυμα σου φωνάζει καθημερινά.

Κουρασμένος είναι. Δεν θα το ξανακάνει.
Πελαγωμένος είναι. Δεν θα το ξανακάνει.
Πληγωμένος είναι. Δεν θα το ξανακάνει.
Μικρός είναι ακόμη. Δεν θα το ξανακάνει.
Καλομαθημένος είναι. Θα μάθει. Δεν θα το ξανακάνει.
Του λείπουν οι δικοί του. Θα μάθει. Δεν θα το ξανακάνει.
Έχει παιδικά τραύματα. Δε φταίει. Θα μάθει. Δεν θα το ξανακάνει.
Πλούσιος είναι. Έχει μάθει αλλιώς. Δεν θα το ξανακάνει.
Αστειευόταν. Δεν θα το ξανακάνει.

Πόσες δικαιολογίες, απτές και κατανοητές. Δεν χρειαζόταν να τον συγχωρήσω, τον είχα ήδη υπερασπίσει σε μένα για όσα είχε κάνει σε μένα την ίδια.

Για μια εποχή με είχε τόσο ανάγκη που νομίζω πως πραγματικά με αγάπησε πολύ. Για λίγο καιρό όμως. Έτσι έκανε με όλο το αίμα του, αίμα του κι εγώ. Το μόνο που έμενε ανέγγιχτο ήταν αυτό που κυλούσε στις φλέβες του. Όλοι οι υπόλοιποι, φάτε σκατά.

Παιδί-βασιλιάς.

Φέτος, ο καφές που μου πρότεινε ήταν για μια συμφωνία που υποτίθεται είχα ξεχάσει. Είπαμε πως είμαι αφηρημένη αλλά δε με έχει ακόμη καταλάβει κάποια άνοια. Κι εγώ που σαν ανόητη πίστεψα πως ήθελε να με δει έτσι για να περάσουμε μια ευχάριστη ώρα, να μάθει νέα μου. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει.

Χαλάλι του. Αυτά που του έδωσα ας τα κάνει ότι θέλει. Τσιγάρα, στάχτες, ποτά. Μόρφωση πάντως δεν θα τον κάνουν να αποκτήσει. Γιατί όσα πτυχία κι αν κρεμάσει στους πελώριους τοίχους του, δεν του έμαθε κανείς ποτέ πώς να φέρεται.

Κάθομαι και σκέφτομαι με ένα χαμόγελο έως τα αφτιά τη μέρα που μετά τη δουλειά στα χωράφια του, ο παππούς μου έφερε στο σπίτι τους εργάτες από κάθε καρυδιάς καρύδι και ανοίξαμε το μεγάλο τραπέζι να φάμε μαζί. Το χάρηκα γιατί η απλότητα και η χαρά στο σπίτι για το πιο απολαυστικό μπλουμ που είχε φτιάξει η γιαγιά ήταν τεράστια. Να βλέπεις κουρασμένα μάτια, ηλιοκαμμένα πρόσωπα και σκασμένα χέρια να φωτίζουν από ευτυχία. Εκείνος δεν θα καθόταν ποτέ μαζί τους, θα του κοβόταν η όρεξη και θα έπαιρνε το αυτοκίνητο που αλλονων ο ιδρώτας το έφερε στα χέρια του τα φροντισμένα με προδέρμ και ταλκ αντι να φτύσει για να το πάρει μόνος και θα έκοβε βόλτες μακριά από το χωριό που δεν θεωρεί δικό του.

Ίσως να μην τον καταλαβαίνω. Ίσως να μην μπορώ να δω με τα δικά του μάτια. Με απογοητευσε πάντως. Και τόση πίκρα μαζεμένη δεν έχω αισθανθεί με κανέναν.