«...ψεύτικα σαν στολίδια τα λόγια σου λυγάνε, πώς να σωθείς...»

Μου έμαθες να μη φοβάμαι τους σπινθίρες που γεννούν οι πέτρες σαν τις χτυπούν χέρια παθιασμένα με δύναμη. Μου έμαθες να ανάβω φωτιές σε ευάλωτα και ανεξερεύνητα σημεία χωρίς να τρέμω μη γίνουν πυρκαγιές καταστροφικές. Τώρα πια θέλω να ανάβω φλογίτσες παντού, να τις καμαρώνω που γλύφουν γλυκά τον αέρα και τις ανάσες και που φωτίζουν χορεύοντας τις άδειες αγκαλιές μας.

Καιρό τώρα κρατώ σα φυλαχτό την πέτρα που μου φερε το κύμα τη μέρα που σε ονειρευόμουν. Η χούφτα μου, κλειστή, την κρύβει καλά και περιμένει να ανοίξει στο άγγιγμα της παλάμης σου που θα τη γεμίζει η δική σου πέτρα. Να χτυπηθούν μεταξύ τους και να καούν τα χέρια, να λιώσουν τα δάχτυλα και να κολλήσουν.

Όταν έρθω να σε βρω, θα κουβαλάω στο άλλο χέρι «μια βαλίτσα αγκαλιές». Δε θέλω να έρθεις με λόγια βασιλικά, μόνο μια πέτρα να φερεις.