φτυσμένο ραβασάκι

Τόλμα μου φώναζαν τα πάντα γύρω. Κι εσύ μαζί, όχι φωναχτά όμως. Εκανα σαμπώς δεν αντιλαμβανομουν τα σήματά σου. Δεν έπρεπε να μου επιτρέψω να τα ακούσω.

Ομηρικό κερί στα αφτιά μου.
Μάσκα αδιαφορίας στο πρόσωπό μου.
Το βλέμμα μου γεμάτο άγνοια και αγνότητα...
Κάθε σου λέξη φωτιά που λιώνει ότι μέσω άμυνας έχω σκαρφιστεί.

Λάμψη...
εκείνη της χαράς της ζωής, στο προσωπό σου...

Το ύφος σου όλο και πιο παρακλητικό. Κι αυτό αγνό, γνήσιο.

Τόλμησα. Απεγνωσμένα; Ίσως. Αδέξια; Σίγουρα.
Πού είσαι τώρα;
Σου ζήτησα ένα "μα", ένα "δεν", ένα "όχι". Μου χάρισες ένα "τι", ένα "θέλω" ένα "ναι". Ξέχασες το "γιατί" και το "πώς".

Απάντηση: μια κατάφαση... ένα γέλιο καθαρό, αληθινό... και μια αγριοκερασιά να ανθίζει μέσα σου και μέσα μου. Τη νιώθεις και την αισθάνομαι κι εγώ να φουντώνει στα μάγουλα.

Μια δεύτερη κατάφαση, πάλι δική σου. Χωρίς την απαντηση που ψάχνω. Ξεγλιστράς ξανά.

Κατεβάζω το κεφάλι όσο πιο χαμηλά γίνεται. Θέλω να σκύψω κι άλλο. θέλω να το λυγίσω τόσο ώστε να θάψω βαθιά αυτό που με αφήνει και βλέπω, οσμώ, ακούω, σκέφτομαι. Και μέτα να ακολουθήσει το υπόλοιπο σώμα. Να γίνω ένα στην αγκαλιά της πρώτης ύλης που με κάνει άνθρωπο και που με κάνει να πονώ.
Η ακαμψία μου ξαφνικά με σταματά. Πονάω ακόμα, ακόμα πιο πολύ. Με κρατάς και μου λες πως η πρώτη ύλη που ψάχνω είναι αλλού. Μου δείχνεις που και με φέρνεις κοντά της, τόσο κοντά που μπορώ να αισθανθώ την υγρή της ζεστασία... ζεστασιά καυτή σαν τα πύρινα λόγια σου.

Και καίγομαι αργά... και χάνομαι.

________________________
"Osez" toujours qu'ils disaient...