τιμώρησέ με

Αν σου προκαλώ ενοχές καθώς σε φιλώ,
αν σκέφτεσαι πως αυτό είναι βία,
τιμώρησέ με με την ίδια βία,
δως μου κι εσύ ένα φιλί.

ΣΤΡΑΤΩΝ

πού πήγε η μαμά;

Σήμερα έζησα κάτι το άκρως περίεργο...
Πολύ απλό αλλά το όλο σκηνικό με έκανε να ανρωτηθώ πολλά πράγματα.

Πήγαμε στο αθλητικό κέντρο μετά το μάθημα με την Sofia, την Mirna και τον Alex και περιμέναμε να έρθουν οι υπόλοιποι για να αρχίσουμε την πρακτική που είχαμε. Ο Alex είναι σπάνιο παιδί. Μπορεί να σου σπάσει τα νεύρα αν δεν τον γνωρίσεις και δεν κάτσεις να τον καταλάβεις. Καθόλου κακία μέσα του, γεμάτος θετική ενέργεια και με έναν αυθορμητισμό που μερικές φορές είναι παρεξηγήσιμος. Δεν το έχω παρεξηγήσει ποτέ. Ξέρω πως δεν κρύβουν υστεροβουλία οι πράξεις του. Ένας φίλος μου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, είχε πει το εξής: "Guys, you don't think that Anastassia is the only person who is always on a coffee high without drinking coffee?" Για όσους με ξέρουν, στέκει αρκετά αυτή η διαπίστωση για μένα. Ε, φανταστείτε λοιπόν πως ο Alex είναι συνεχώς έτσι, αλλά σε βαθμό 100πλάσιο από το δικό μου!!! Λατρεύειε τα παιδιά και θέλει όπωσδήποτε να γίνει γυναικολόγος-μαιευτήρας! Του το εύχομαι ολόψυχα!!!

Καθόμασταν εκεί που λέτε και περιμέναμε. Μας πήρε όλες από τα χέρια και μας έκανε κάποιες φιγούρες σάλσα στη μέση του διαδρόμου όπου περνούσε όλος ο κόσμος που προσπαθούσε να καταλάβει τι γιορτάζαμε (το πήξιμο των τελευταίων ημερών μάλλον :Ρ)!!! Ξαφνικά περνάει μια γυναίκα που κρατούσε αγκαλιά ένα κοριτσάκι (Anna το λέγανε) 3 μηνών το πολύ και ένα καθησματάκι στο άλλο της χέρι. Άρχισε και ο Alex να κάνει γκριμάτσες και να χαϊδεύει τα χεράκι του μωρού και να κάνει τον κλόουν για να το κάνει να γελάσει. Τα κατάφερε καλά!!! Η μητέρα εκείνη όμως, κι ας γελούσε και αυτή μας είπε πως έπρεπε να τρέξει για το μάθημα αεροβικής που είχε. Της προτείνει τότε εντελώς αυθόρμητα (πώς το έπαθε;) ο Alex να το κρατήσει μέχρι να τελειώσει εκείνη το μάθημά της. κι εκείνη απάντησε ΝΑΙ!!! Κόκκαλο εγώ. Κόκκαλο και οι άλλες δυο κοπελιές. Μέσα στην τρελή χαρά ο Alex που θα κανάκευε για λίγη ώρα ένα μωρό. Εκείνη γύρισε ευχαριστημένη με ένα τεράστιο χαμόγελο και μας είπε "ο φίλος σας φαίνεται πολύ καλός, δεν θα κάνει κακό στο παιδί μου!" Είχε δίκιο, για το συγκεκριμμένο άνθρωπο... αλλά αυτό μόνο εμείς οι τρεις φίλες του το ξέραμε.

Το χαρήκαμε όλοι το παιδάκι, το πήραμε όλοι αγκαλιά. Τι πιο όμορφο από ένα ήσυχο πλασματάκι που σου θυμίζει το θαύμα της ζωής;Ήταν κουρασμένο και όταν το πήρα στα χέρια άρχισα να του τραγουδώ νανούρισμα... κι εκεί που το έβλεπα τόσο μικρό και ανήμπορο, σκέφτηκα την πράξη εκείνης της μάνας. Πού το αφήνεις το παιδί σου; Κι αν ήμασταν άνθρωποι που θέλανε το κακό του μωρού σου; Κι αν δεν το ξανάβλεπες το παιδί επειδή θέλησες να το εμπιστευτείς σε τελείως ξένους για σένα ανθρώπους ίσα-ίσα για να το ξεφορτωθείς για λίγη ώρα που θα έκανες μια κοιλιακή άσκηση παραπάνω; Δεν ξέρω πώς σκέφτηκε ή αν σκέφτηκε εκείνη η γυναίκα. Ξέρω καλά πως αν είχα παιδί δεν θα το έκανα κάτι τέτοιο ποτέ. Κι ας μην είμαι μάνα. Κι ας μην έχω νιώσει ακόμη την αγάπη που νιώθει ένας γονιός για το παιδί του.

Με έπιασε μια ανατριχίλα και ξανακοίταξα την γλυκιά Anna. Εύχομαι να είναι καλά το μικρό αυτό που αγκάλιασα για λίγες στιγμές και να μην το ξαναφήσει σε αγνώστους η μαμάκα του. Να 'ναι καλά και γερή.

ζω

Τις προάλλες περπατούσα στον ασυνήθιστα για Γενάρη μήνα ζεστό ήλιο με ένα υπέροχο τίποτα και τον άνεμο αγκαλιά, ανοιχτό το παλτό να χτυπιέται το στήθος και να τραμπαλίζεται το λυτό κασκόλ μπροστά. Τα μάτια μου έκλειναν νυσταγμένα κι ας είμαι απόλυτα ξεκούραστη μέσα μου.

Είναι που μάλλον έρχονται στιγμές στη ζωή μας που νιώθουμε πλήρεις κι ας έχουμε ακόμη να ανακαλύψουμε και να κατακτήσουμε πολλά, κι ας δεν μας έχουν κατακτήσει ακόμη. Ξεχειλίζεις από πάθος, θες να δεις αγάπη, αλλά δε νιώθεις πως πρόκειται να εκραγείς αν δεν βρεις τώρα τον άνθρωπο για να τον λούσεις με όλη σου αυτή την θέρμη. Όποιος το θελήσει, ξέρεις πως θα σταθεί δίπλα σου να βραχεί μέχρι το κόκκαλο απ'αυτή την πλημμύρα σου. Η αναμονή είναι γλυκιά.

Είναι που υπάρχουν στιγμές που δεν είμαστε ερωτευμένοι. Ή λάθος. Είμαστε... με την ζωή. Δεν σκεφτόμαστε την δυσκολία κάποιων καταστάσεων πιά, κλείσανε όλοι οι κύκλοι ταυτόχρονα και μόλις άνοιξαν καινούριοι. Όταν κάτι διαρκεί πολύ παραμένοντας στάσιμο ή και κάνοντας μερικά βήματα πίσω ή διστάζοντας να τρέξει, κουράζει. Πίσω-μπρος, ανακατεύονται όλα. Ανακατεύεσαι και ο ίδιος σαν ένα στομάχι σε τρικυμία. Και αποφασίζεις να δώσεις ένα τέλος. Η ίδια η φύση δεν μπορεί να το χωνέψει πως της πας κόντρα, πως για λίγο έγινες πιο δυνατή απ'αυτή και σε μια ύστατη προσπάθεια σου θυμίζει την ύπαρξη της κάνοντας σε να ανακοντυλιαστείς όσα έζησες. Όλα σου φαίνονται πικρά αλλά ο νέος κύκλος σου προσφέρει πορτοκαλάδα και γλυκαίνεις... και θυμάσαι το γεύμα που σου έδωσε πριν η ζωή σαν θαύμα.

Έχω ερωτευτεί ποτέ πραγματικά; Δεν ξέρω, ίσως μια φορά.
Θα μάθω, δεν ψάχνω.
Θα μάθω, θα'ρθει.
Αυτό θα'ρθει.
Ίσως φταίει που δεν έχω προλάβει ακόμη να δεθώ με ένα μέρος, ένα σπίτι.
Όλο φεύγω.
Ποτέ δεν αγαπησα τις αποστάσεις.
Όλο φεύγω.

Είναι τα χρόνια σαν πορτοκάλια που τα στίβεις και μεθάς...
Δεν στίβω πια το μυαλό μου... το αφήνω να μεθά, με οδηγεί καλύτερα έτσι.

πόνος

Δεν την θυμάμαι εκείνη τη μέρα. Τόσοι άλλοι προβληματισμοί σαν και αυτόν έχουν στίψει το μυαλό μου τα τελευταία 19 χρόνια, πολλά "γιατί;" επειδή το πνεύμα δεν κοιμάται ποτέ κι επειδή ο πόνος είναι ανεξήγητος τελικά... η ύπαρξη του είναι απλά γεγονός... σαν αξίωμα.

Μια οικογενειακή φίλη μας εκείνη την εποχή έκανε αποβολή για τρίτη φορά και μου εξήγησαν πως τελικά δεν θα βλέπαμε το μωράκι γιατί το πήρε ο Θεούλης μαζί του.
Μετά από λίγη ώρα που φύγαμε από το σπίτι της, ρώτησα:

- Μπαμπά, Μαμά, μας αγαπάει όλους ο Θεούλης;
- Μα φυσικά μας αγαπάει όλους.
- Όλους όλους; (με κάποια επιφύλαξη)
- Μα ναι. Έχει μια καρδιά που μας χωράει όλους.
- Και γιατί πήρε το μωράκι της Θείας Παρθένας και την κάνει να κλαίει;- ... (τι απαντάς σε ένα παιδάκι δυομιση ετών με τέτοιους υπαρξιακούς προβληματισμούς;)

merde!!!

Το blog το άνοιξα για να μαζεύω τις σκέψεις μου σε μια γωνιά και για να ανταλλάσω απόψεις. Μέσω αυτού γνώρισα κι άλλα στέκια που όταν βρίσκω λίγο χρόνο τα επισκέφτομαι και τα διαβάζω. Σαν να τιμωρούμε γι΄αυτή μου την ασχολία είναι οι τελεταίες μέρες! Δεν έχω βρίσει κανέναν και δεν έχω κάνει μπάχαλο κανένα μπλογκ! Το θεωρώ λυπηρό που χρειάστηκε να κλείσω την πρόσβαση στα σχόλια σε ανώνυμους που είχαν καλή διάθεση όταν κάνανε κομεντς. Χωρίς λόγο που να με αφορά, ήρθε κάποιος άγνωστος και τα έκανε όλα εδώ άνω κάτω. Ελπίζω να τελειώσει το κακό εδώ.

Πάντως η διάθεση μου δεν πρόκειται να αλλάξει. Είμαι πολύ καλά και το 2006 προβλέπεται να είναι υπέροχο!!!

"...παιδάκι που πελάγωσε, ντροπή που γυροφέρνει..."

Horrible sensation qui voile les fronts d’un rouge écarlate,

Ô toi! Oreste n’a pas suffit pour apaiser ta monstruosité dévorante? Les Érinyes,

N’obéissant qu’à la loi des remords et de l’infamie,

T’accompagnent zélées et deviennent tes complices barbares,

En tout temps, en tout lieu, en tout moment.