amour et patates frites

"Είσαι να μιλήσουμε για έρωτα και πατάτες τηγανητές;"

Η ερώτηση ήταν πολύ σαφής, δεν παύει όμως το βλέμμα να πήρε την όψη του "τι θέλει να πει ο ποιητής" για μερικά δεύτερα.

Πάντα ζει "σα μια ιδέα που περνά απ'το μυαλό". Φαίνεται στην απλότητα του πάθους που στάζει. Σταζει τη δύναμη της σα λιωμένο κερί και φλεγόμενα σημάδια γεμίζουν το σώμα του παραμυθιού που πλάσαμε, φλεγόμενα σημάδια και μια αντάρα συνθημάτων που φωνάζουν πως το τέλος δε θα είναι καλό γιατί το τέλος δε θα είναι εδώ. Ούτε εδώ ούτε πιο πέρα.

Αν δεν μιλήσεις ελαφριά για τον έρωτα που κατά πολλούς περνά και από το στομάχι, θα σου πέσει βαρής και εκτός από την κάψα του θα σου αφήσει και καούρες. Οι θερμοευαίσθητες απολήξεις σου δεν θέλουν να πονούν για λανθασμένους συναγερμούς. Βαριές, βαρυσήμαντες κουβέντες χωράνε στην αγάπη, όχι πως έχει έχει περισσότερα γράμματα η συγκεκριμμένη λέξη αλλά κρύβει πολλά θέλω και θέλεις. Ο έρωτας είναι ένα σε θέλω-με θέλεις κι ένα παιχνίδι αμφιβολίας όχι πάντα δίκαιο. Το μόνο δίκαιο είναι η αρχική σιωπηλή συμφωνία που δίνουν οι αγκαλιές μας: δε σε νοιάζει που θα σε βγάλει ο δρόμος.

Μαθηματικά το μεταφράζεις οικειότητα συν έλξη ίσον χημεία. Απίστευτη.

Μπορεί να φτάσεις να λες προδώθηκα : δώθηκα προκαταβολικά αναζητώντας την αλήθεια για εγγύηση.

Δε θέλω να συνηθίσω την απώλεια.

Δε θέλω να χάνονται πράγματα, στιγμές, ψυχές και να μην τα βλέπω να περνούν.

Δε θέλω ασπίδα.

Έχουμε μια τάση μια τάση να μην κοιτάμε ολόκληρο τον άσπρο τοίχο αλλά να στεκόμαστε να προσπαθούμε να περιγράψουμε τον μικροσκοπικό λεκέ που το αλλιώνει σε ένα σημείο. Η υπόλοιπη λευκότητα και αγνότητα δε μας αφορά ενώ θα μπορούσε να μας ηρεμήσει."

Δεν ηρεμώ ούτε απόψε.

"Ούτε απόψε πανσέληνος.

Λείπει ένα κομμάτι.

Λείπει το φιλί σου." (Γ. Ρίτσος)