"κάτω απ'τη φούστα του Δερβίση"

Πόδια πρησμένα.
Μάτια που τσούζουν.
Αυχένας τσιτωμένος.
Μαζί συμπτώματα κούρασης.
Κι η ανάσα ακόμη θαρρείς πως χρειάζεται τόση προσπάθεια που σκέφτεσαι να μην πάρεις την επόμενη.
Τα αποθέματα σου τα έχεις καταναλώσει.
Κλείνεις τα βλέφαρα. Φαντάζεσαι τον αιώνιο ύπνο.
Τρόμος.
Σηκώνεσαι τιναγμένος γιατί αδυνατείς να πιστέψεις την μόνη αλήθεια που γνωρίζεις για όλους όσους συναντάς, γνωστούς και άγνωστους, και για όσους δε θα συναντήσεις ποτέ.
Αναπόφεκτο το τέλος.
Ερχόμαστε με μια ημερομηνία λήξης στην τσέπη.
Θεατές στο τέλος των άλλων, πιο συχνά κλαίμε.
Για ποιον;
Για κείνον που έφυγε; Για μας, επειδή η ζωή μας θύμησε ξανά τον δικό μας επικείμενο θάνατο;

Μερικά φαγητά που αγοράζεις μπαγιατεύουν πριν την ημερομηνία που γράφει το κουτί.
Το σημαντικό μάλλον είναι πως πρέπει να αποφασίσεις:
Θες να σαπίσεις πριν την ημερομηνία λήξης σου ή θες να σβήσεις μαζί της;