Σταγόνες στο γιαλό

Ακόμη δεν έμαθα να γράφω. Λατρεία η καλλιγραφία, πείσμα η στρογγυλή φωνή, κραυγή ο ενθουσιασμός. Δεν έμαθα να λίωνουν στο χαρτί το μυαλό και τα μολύβια. Προκαλώ μόνο τον συννεφιασμένο ουρανό να με λιώσει σα ζάχαρη. Δεν παίρνω ομπρέλλα, εμφανίζω τα γυμνά πόδια μου στην άσφαλτο που διψά να ξεπλυθεί απο το παράλογο πήγαινε-έλα του κόσμου που θέλω να πιστεύω πως αλλάζει. Όχι πολύ όμως. Να θυμίζει και κάτι από παλιά, ιδιαίτερα αυτά που κάνουν τα παιδιά να γελούν και τους γεράκους να καμαρώνουν. Αυτά που δίνουν ευχαρίστηση στους τρελούς μας ρυθμούς.

Το σπίτι άλλαξε όψη. Ονειρεύομαι να οδηγήσω εγώ το φορτηγάκι. Παντού βαλίτσες, χαρτιά, εισητήρια, κούτες. Γράφω πάνω στις γεμάτες κούτες. Με μαύρο μαρκαδόρο και κόκκινο. Εκεί ξέρω να γράφω. Όλα είναι χειροπιαστά. Λέξεις που μπορώ να περιγράψω με άλλες λέξεις. Λέξεις που βλέπω και αγγίζω. Εσένα δε μπόρεσα ακόμη να σε ορίσω. Πόσο μάλλον να σε αγγίξω. Δε μπορώ να σε πω.

Σήμερα λιώνω από την ηλιαχτίδα που κατοικεί στα χείλη μου. Δε θέλω να γράψω άλλο. Θέλω να χαράξω το ναι μου στην ωμοπλάτη σου και το πρόσωπό σου στο στήθος μου. Φοβάμαι.

Το μόνο που ξέρω είναι πως τα χνάρια μας θα σταμπαρουν 2006 κύματα και άλλα τόσα όνειρα στις θάλασσες των χεριών μας, με τις καρδιές στα χέρια.

______________
Καλό καλοκαίρι.....