η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται

18 μέρες έχουν περάσει από το βραδάκι που πήρα το αεροπλάνο και έφτασα στη μαμά πατρίδα. Δεν ξέχασα τούτη τη γωνίτσα αλλά συνέβησαν τόσα πολλά με το που πάτησα το πόδι μου εδώ που δεν ήξερα πώς να καταγράψω την κατάσταση χωρίς να μπερδευτώ ή να μπερδευτεί όποιος θα τη διάβαζε. Τελικά περνώ άψογα μετά από την περιπετειώδη αρχή και όταν σκέφτομαι την αρχή δε μπορώ παρά να γελώ επίσης, όσο κι αν ήταν για κλάματα.

Ας τα πάρω όλα από την αρχή. Τρεις Ιουλίου, οχτώ και μισή το βράδυ ώρα Καναδά αναχωρήσαμε με τον αδερφό μου για Αθήνα με την εταιρία Lufthansa που την χρησιμοποιούσαμε για πρώτη φορά. Θα κάναμε στάση στο Μόναχο, μια βδομάδα πριν το Μουντιάλ. Very exciting για τον bro!!! Το ταξίδι πήγε τόσο καλά που θα αρχίζω να προτιμώ αυτή την εταιρία για τα μακρινά ταξίδια στάνταρ!!!

Στο Μόναχο όταν φτάσαμε παντού μπάλες κρεμασμένες στα ταβάνια!!! Προσπαθούσα να διαβάσω τα γερμανικά που μοιάζουν κάπως με τα αγγλικά και κάθε φορά που πετύχαινα να βγάλω νόημα καμάρωνα σαν το γύφτικο σκεπάρνι. Μια ωρίτσα κάτσαμε και προλάβαμε να πάρουμε μερικά σουβενιρ!!!

Φτανουμε αισίως στην Αθήνα οπου προλαβαίνω να δω τους δικούς μου μονάχα για 12 ώρες μιας και την επόμενη ανέβηκα πρωί πρωί Θεσσαλονίκη. Δεν είναι ανάγκη να πω πόσο χάρηα όταν ο Π. και ο Θ. βρεθηκαν στον σταθμό του ΟΣΕ για να περιμένουν μαζί μου το τρένο.

Ηδη έχω γράψει πολλά χωρίς να έχω πει τίποτα βασικά. Τώρα αρχίζουν τα γλέντια και τα πανηγύρια!!!

Φτάνω μεσημεράκι, 4 ιουλίου στον σταθμό του ΟΣΕ Θεσσαλονίκης και συναντω τα δυο παιδιά απο τη σχολή ιατρικής που είχαν την καλοσύνη να με παραλαβουν και να με πάνε σπίτι. Η βαλίτσα ήταν βαρια και δεν είχε ασανσερ οποτε για να εχω μεγαλύτερη ευκολία να κατεβάσω στα σκαλιά τη βαλίτσα (ούτε μετακόμιση να έκανα) κρεμασα στο χερούλι της βαλίτσας το τσαντάκι μυ. Μέσα είχα το πορτοφόλι μου με 400 ευρώ, το κινητό μου, το mp3 player κι αλλα πραγματα που τα αγαπούσα. Φτανω δίπλα στα παιδιά, αφήνω τη βαλίτσα με το τσαντάκι ακριβώς δίπλα μου, χαιρετιόμαστε με τα παιδια και γυρνώ και το τσαντάκι έλειπε. Όλα έγιναν μεσα σε δεκα δευτερόλεπτα!!!!

Πάμε στο αστυνομικό γραφείο τον ιδιο το σταθμό και ο αστυνομικός εβλεπε τηλεόραση (μάλλον σηριαλάκι) και όταν του είπα τα καθεκαστα μόνο που δε με έβρισε που τον έκοψα εν ώρα πνευματικής ψυχαγωγίας. Μου είπε πως πριν από 5 λεπτά και ένα άλλο ζευγάρι του κλεψανε τσαντακι στο ίδιο σημείο. Μα τι κάνεις τότε ρε άνθρωπε μου Γιατί δε σηκώνεσαι; Να βάλεις λίγη τάξη εδω μέσα; Ασε που μου είπε να προσέχω τα πραγματα μου γιατί μάλλον εκείνος δεν μπορεί να κάνει τίποτ'αλλο από το να παρακολουθεί σαπουνόπερες!!!

Πάω στο αστυνομικό τμήμα για δήλωση απώλειας! Στο δρόμο κόντεψαν να με πατησουν τρια οχήματα κι όχι επειδή πηγαινα να περάσω με κόκκινο. Απλά ο πεζός εδώ δεν έχει προτεραιότητα! :Ρ Φτάνουμε και βρίσκουμε ένα σερίφη στην κυριολεξία με αλογοουρά, μπότα μυτερή, να στριφογυρίζει το όπλο στο δάχτυλο και να έχει τη μουσική από παλιά εργα με θέμα το φαρ ουεστ στο κινητό όταν χτυπάει. Του έλειπε το αστεράκι στο πέτο! Όταν του είπα τι συνέβει και πως κάποιοι μου συνεστησαν να κάνω δήλωση απώλειας και μηνυση κατα αγνωστου με κοίταξε με ένα ειρωνικότατο ύφος και με ρωτησε:

"- Ποιος σου το συνεστησε κοπελιά;
- Οι φίλοι μου.
- ΚΑΙ ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ;"

Ε τι να του πεις εκεινη τη στιγμή;;; Μόνο με μπούφλα ήθελα να απαντήσω!!!

Τελικά μου την έκαναν την δήλωση αφού ξαναπήγα την επόμενη γιατί εκείνη τη μέρα βαριόντουσαν να την κάνουν και βρήκαν οποιαδήποτε δικαιολογία για να την αποφυγουν. Και σιγά την διαδικασία που χρειαζόταν αυτό το εγγραφο!!! Τα είχα πάρει κανονικά.

Την επόμενη μέρα πήγα πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο. Επιστρέφοντας στο σπίτι περπατούσα με την πολύ γλυκιά κοπελιά από Φιλανδία που έχει έθει να δουλέψει μαζί μου, τη Μίρα, και κατηφορίζαμε την 3η Σεπτεμβρίου, κεντρικότατος δρόμος στη Θεσσαλονίκη. Ντάλα μεσημέρι ήταν, 1μιση η ώρα, και πέρασε διπλα μας ένας άντρας που αυνανιζόταν. Την έπαιζε κανονικότατα και μας κοιτούσε να δει πως θα αντιδρούσαμε. Μόλις είχαμε τελειώσει το μάθημα στην ιατροδικαστική σχολή όπου είχαμε δει έναν πνιγμό κι ένα εμφραγμα στο νεκροτομείο και η ψυχολογία μας ήταν στα πιο χαμηλά επίπεδα...

Δεν το συζητώ. Μετά από αυτά τα περιστατικά δεν ήθελα να βγω πιά από το σπίτι.
Μετά το φιλοσοφησα και είπα πως μαλλον όλα τα κακά συνεβησαν στην αρχή για να περάσω υπέροχες διακοπές μετά. Είχα και την ξαδερφουλίνα για συμπαράσταση, μπίρι-μπίρι ατελείωτο πριν κοιμηθούμε και μια ζεστή αγκαλιά της και όλα ήταν πιο καλά. Τι θα έκανα χωρίς την Αγαπημένη;;;

Την Τρίτη πήγαμε με την Μιρα στη λέσχη να φάμε το μεσημέρι και συνάντησα εντελώς τυχαία δυο φανταστικά παιδιά, τον Πάρη και το Τάσο. Με τον Πάρη είχα να μιλήσω κάμποσους μήνες και να τον δω δυο χρόνια. Με τον Τάσο είχα να ειδωθώ 4 χρονια!!! Δεν ήξεραν ότι ερχόμουν και φυσικά δεν περίμεναν να με δουν στην πόλη που σπουδάζουν μιας και δεν έχω καμμια σχέση με την Θεσσαλονίκη. ΣΟΚ!!! Από εκείνη τη μέρα όλα καλά πάνε! Σα να μου φέρανε γούρι!!! :)))))

Εχω κι άλλα πολλά να πω, ευχάριστα... Γιατί η Θεσσαλονίκη έχει ήδη καταφέρει να μου προσφέρει θεσπέσιες στιγμές. Τι να πρωτοθυμηθώ; Την κιθαροβραδιά στο σπίτι της Αμάτας, τους όμορφους καφέδες και τις βόλτες, το jogging, τον Σωκράτη, τις κιθάρες και το κύμα δίπλα, η κατσαρίδα στο πεζοδρόμιο, το ουζο μέλαθρον, το μπητ παζαρ, τα μπουρίνια, το περίπτερο κλαμπ :Ρ, το καραβάκι, το πιο πετυχημένο σήμα YMCA (αυτό θα πρέπει να δημοσιευθεί κάπου!!!);

Θα ξανάρθω και με άλλες ιστορίες, ίσως καμμιά φώτο... πολλές περιγραφές συναισθημάτων ίσως όχι γιατί απλά όσα νιώθουμε είναι δεν μπορουν να τα καλύψουν ούτε οι λέξεις ούτε οι αράδες...