Les idées diluviennes

Κυριακή, Οκτωβρίου 01, 2006

Πόθοι αδιέξοδοι

Στέκεσαι στη μέση της πλατείας να με περιμένεις με ένα τσιγάρο στο χέρι. Δεν τρέμουν τα δάχτυλα που το κρατούν όμως όλα μέσα σου ταράζονται χωρίς να μπορείς να ζητάς δικαιώματα. Ρουφάς μια τελευταία φορά και σηκώνεις τα μάτια προς τη σκάλα. Έρχεσαι να με απαντήσεις με ένα βήμα ταχύτερο από το δικό μου που με καρφώνει στο πλακόστρωτο.
Δε μου μιλάς, με παίρνεις αγκαλιά για τον τελευταίο μας χορό.

Απομένουν μόνο δυο ώρες.

Δε θέλω να καθήσουμε, θέλω μια βόλτα νευρικιά.
Με το χέρι σου πάντα στη μέση μου ξεκινάμε.
«Γιατί τρέχεις;»
«Πάντα τρέχω. Πάντα προσπαθώ να προλάβω.»
«Όχι αυτή τη φορά. Δε έχεις να προλάβεις τίποτα. Είμαι εδώ.»

Διαταγή και τελεσίγραφο: Φρενάρω.
Φρενάρω αλλά δε μπορώ να ρεφάρω τις στιγμές μας που βάλαμε στοίχημα πως μόνο όνειρο έπρεπε να μείνουν.

Φρενάρω αλλά προσφέρεις ταξίδια-αστραπή.
Ταξίδια να πηγαίνουν οι ψυχές με εκατό. Μου λες πως δε θα βρούμε τοίχο.

Σκαρφίζομαι κόλπα να μην ανάψεις άλλο φάρο στο στόμα, να μην πέφτουν δίπλα μας οι στάχτες των ψεμάτων που ποτέ δεν είπαμε και δεν τάξαμε. Όλα είναι ακόμα αληθινά.
Δε σε σταματώ όμως όταν σε βλεπω να ανοίγεις πάλι το πακέτο σου.
«Μάλλον δεν απασχολώ αρκετά τα χείλη σου, ε;»
Σκύβεις και με φιλάς. Δεν το σβήνεις. Η καύτρα μια καταραμένη κλεψύδρα.
Φοβάμαι που προσπαθείς να είσαι μακριά πριν καν φύγω. Δεν τα καταφέρνεις. Γι’αυτό φοβάμαι.

Οι δυο ώρες γίνανε δυο μήνες.

«Είσαι πολύ κοντά. Είσαι πολύ μακριά.» (Μπλε)
Δε μ’αφήνεις να σ’αφήσω. Ούτε κι εγώ.

--------------------oOo--------------------

12 Comments:

Blogger alienlover said...

:((((

Οκτωβρίου 01, 2006 6:29 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Ti mas ekanes re Anastasia vradiatika...

:(((((

Οκτωβρίου 01, 2006 6:31 μ.μ.  
Blogger Unknown said...

Ίσως ένα ήρεμο ταξιδάκι ακόμα;

Οκτωβρίου 02, 2006 3:53 π.μ.  
Blogger Ησυχια said...

τα έχω ζήσει απο κοντά αυτά που περιγράφεις..σχεδόν από μάσα,γιατί απτην αρχή ήξερα τι θα συμβεί ακόμα και πρότου συναντηθούν οι ματιές σας.το ήξερα και το έλεγα...ήμουν σίγουρη για την έλξη,μα ήμουν σίγουρη και γιαυτα που θα ένιωθες δυο μήνες μετά.όλα θα πάνε όμορφα.θα περάσει ο καιρός..και πίστεψε με όταν σταθείτε ξανά μπροστα ο ένας στον άλλον,το πακέτο με τα τσιγάρα δεν θα καταφέρει να ανοίξει...
σε φιλώ..

Οκτωβρίου 02, 2006 7:50 π.μ.  
Blogger Νίνα said...

το μονο που εχει σημασια ειναι να μην νιωσεις στο τελος του ταξιδιου χαραμισμενη...γιατι γνωριζουμε πολυ καλα οτι ζουμε στην αγκαλια του ειναι παντοτε ενα γλυκο ψεμα...

Οκτωβρίου 05, 2006 5:25 π.μ.  
Blogger ΠΡΕΖΑ TV said...

Αχ....αυτοι οι ερωτες τι μας κανουν...

Οκτωβρίου 05, 2006 9:11 π.μ.  
Blogger Κτήτωρ said...

Μου αρέσει να σε διαβάζω.

Καλημέρα

Οκτωβρίου 07, 2006 6:51 π.μ.  
Blogger Dimos El Grec said...

Λαίδη μου αν νιώθεις πληγωμένη πες μου να πάμε να τον δείρουμε,όταν κατέβω Αθήνα!

Οκτωβρίου 07, 2006 5:34 μ.μ.  
Blogger Pegasus said...

@alienlover + sd54: "8a perasoun oi meres..." kai ol 8a ginoun kalytera... ;)

@darthiir: 8a mou xariseis tsarka panw sthn kamhla sou? :D

@isixiaa: :*

@nina: Mono psema?

@preza tv: De mporoume na zoume xwris autous! ;)

@kthtwr: Merci! :))) Tis kalhmeres mou epishs apo to shmerino hliolousto Montreal!

@drummer: Na mhn pas na deireis kanenan, den eimai plhgwmenh. Ama ginei tipota tetoio 8a sou to pw! Gia thn wra bara oso 8es to organo sou!!! :P :D

Οκτωβρίου 08, 2006 9:12 π.μ.  
Blogger Unknown said...

Αχά.... Πιθανότατα θα κάνουν πάλι φέτος το δρομολόγιο Αθήνα-Ψαχνά...

Οκτωβρίου 11, 2006 3:08 π.μ.  
Blogger Pegasus said...

Ελπίζω να καταφέρω να κάνω πάλι το δρομολόγιο Καναδας-Ελλάδα τούτο το καλοκαίρι...

Οκτωβρίου 15, 2006 1:24 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Αραγε......προλαβαίνω.....να θυμηθώ,εκείνο το φιλί που μου΄δωσες πριν φύγω,εκίνο το απόγευμα στον τελευταίο γύρο.
Θυμάμαι το , ξανά , ξανά και προς παντον τα βράδια οταν η νύχτα απλώνεται και πέφτουν τα αστέρια.
Αλλα θυμάμαι ακόπμα και την τελευταία σου ματιά...υπέροχη η γέυση της ματιάς σου.εχει γεύση ενοσ γλυκού ροδάκινου που είναι έτοιμο να πεση στη γη , όπως και η ματία σου που ήταν ετοιμη να πέσει στη δίκη μου....!!!
Αθτα με εκανες να νοιώσω λοιπον Αναστασάκι μου....τον πρώτο και παντοτινά σέβαστο έρωτά μου...με εκείνη!!!

Νοεμβρίου 23, 2006 7:24 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home