Πόθοι αδιέξοδοι

Στέκεσαι στη μέση της πλατείας να με περιμένεις με ένα τσιγάρο στο χέρι. Δεν τρέμουν τα δάχτυλα που το κρατούν όμως όλα μέσα σου ταράζονται χωρίς να μπορείς να ζητάς δικαιώματα. Ρουφάς μια τελευταία φορά και σηκώνεις τα μάτια προς τη σκάλα. Έρχεσαι να με απαντήσεις με ένα βήμα ταχύτερο από το δικό μου που με καρφώνει στο πλακόστρωτο.
Δε μου μιλάς, με παίρνεις αγκαλιά για τον τελευταίο μας χορό.

Απομένουν μόνο δυο ώρες.

Δε θέλω να καθήσουμε, θέλω μια βόλτα νευρικιά.
Με το χέρι σου πάντα στη μέση μου ξεκινάμε.
«Γιατί τρέχεις;»
«Πάντα τρέχω. Πάντα προσπαθώ να προλάβω.»
«Όχι αυτή τη φορά. Δε έχεις να προλάβεις τίποτα. Είμαι εδώ.»

Διαταγή και τελεσίγραφο: Φρενάρω.
Φρενάρω αλλά δε μπορώ να ρεφάρω τις στιγμές μας που βάλαμε στοίχημα πως μόνο όνειρο έπρεπε να μείνουν.

Φρενάρω αλλά προσφέρεις ταξίδια-αστραπή.
Ταξίδια να πηγαίνουν οι ψυχές με εκατό. Μου λες πως δε θα βρούμε τοίχο.

Σκαρφίζομαι κόλπα να μην ανάψεις άλλο φάρο στο στόμα, να μην πέφτουν δίπλα μας οι στάχτες των ψεμάτων που ποτέ δεν είπαμε και δεν τάξαμε. Όλα είναι ακόμα αληθινά.
Δε σε σταματώ όμως όταν σε βλεπω να ανοίγεις πάλι το πακέτο σου.
«Μάλλον δεν απασχολώ αρκετά τα χείλη σου, ε;»
Σκύβεις και με φιλάς. Δεν το σβήνεις. Η καύτρα μια καταραμένη κλεψύδρα.
Φοβάμαι που προσπαθείς να είσαι μακριά πριν καν φύγω. Δεν τα καταφέρνεις. Γι’αυτό φοβάμαι.

Οι δυο ώρες γίνανε δυο μήνες.

«Είσαι πολύ κοντά. Είσαι πολύ μακριά.» (Μπλε)
Δε μ’αφήνεις να σ’αφήσω. Ούτε κι εγώ.