«Όπα, είπα, λέω!»

Έχω επιθυμίσει να γιορτάσω σε πραγματικό γλέντι, γλέντι όπως το εννοώ. Με τις κρασοκανατούλες, τα γέλια, τα παραδοσιακά τραγούδια (μόνο τέτοια) και τις γυροβολιές μου, φιγουρίτσες, παλαμάκια, άλαααααα! Να είναι γάμος να καμαρώνω την λάμψη τεσσάρων ερωτευμένων ματιών και το σερνάμενο νυφικό, να είναι βαφτήσια και να γελάω με όλα τα γουτσου-γούτσου γύρω, να μην είναι τίποτα αλλά να έχει πιάσει όλη την παρέα μια περίεργη ευεξία επειδή ο ήλιος είναι λαμπερός και η αυλή ανθισμένη. Να έχουμε μαζευτεί γνωστοί και άγνωστοι και να πέφτουν γέλια από παντού. Να μιλάω με κόσμο και κάποιο απρόσμενο χέρι να με τραβήξει απότομα να σύρω το χορό, όχι επειδή ξέρω να χορεύω αλλά επειδή έτσι έπρεπε, χωρίς γιατί. Να χαμογελάω τόσο που να μικραίνουν τα μάτια και να γυρνάω σ’αυτόν που με κρατά από το μαντίλι για να στείλω ένα πεταχτό φιλί από λαχταριστή χαρά και να καταλαβαινόμαστε πως τα επόμενα βήματα θα είναι σημειωτά. Να περνάς δίπλα από κάποιο τραπέζι και να «κλέβεις» ένα μεζέ που σου προσφέρουν. Βιαστικά να κατεβάσω ένα τσιπουράκι και να δω αστεράκια γιατί δεν το έχω συνηθίσει το σκληρό ποτό, και να γελάσω πάλι δυνατά που να σπάσω τύμπανα. Αντε, κι ένα δεύτερο, άσπρο πάτο! Να μην υπάρχει λόγος που να πρέπει να κατσουφιάσω ή να φανώ στενοχωρημένη, να μην αισθάνομαι τύψεις που έχω κέφι, να μην αισθάνομαι αναίσθητη επειδή δε σκέφτομαι πάντα το κακό που συνέβη... να μην πενθώ...

Για αρχή γέμισα τα βάζα μου γλαβιόλες, γαρύφαλλα και αμάραντους που αγόρασα από το γειτονικό κιόσκι που είναι 24 ώρες το 24ωρο ανοικτό... κάνοντας φασίνα έβαλα να παίξει η «Ματζουράνα» και το «Ικαριώτικο»... βγήκα στο μπαλκονάκι και χάζεψα ένα ζευγαράκι να φιλιέται στην απέναντι πλατεϊτσα... άκουσα «τα σα εκ των σων» και άφησα την πιο δυνατή μου προσευχή να φτάσει στους ουρανούς... δοκίμασα να κάνω κάποια βήματα πάνω στα «Έρημα Κορμιά» αλλά τα γυρίσματα της Κανά έχουν μεγαλύτερη χάρη από τις περιστροφές μου... έφτιαξα σοκολατίνα με Grand Marnier...

Τώρα ώρα για διάβασμα... όχι δε θα κάψω καρδιές, εμένα θα με κάψουν αυτές οι αλήτισσες!

«Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομα η κραυγή σου...»

Είναι περίπου τρεις το χάραμα και ξυπνώ με ένα ανυπόφορο πόνο στο κάτω χείλος. Παραπατάω τρέχοντας προς το μπάνιο και κοιτιέμαι στον καθρέφτη για να βρω την πηγή αυτού του κακού. Όνειρο δε θυμάμαι, αγωνία καμμιά, μόνο αυτή η ενόχλητική κάψα στην άκρη του στόματος. Αντικρίζω δυο πρηξήματα έτοιμα να ματώσουν που πλεύριζαν ένα μαβί χαράκωμα. Με είχα δαγκώσει κανονικότατα μες στον ύπνο μου και ο λόγος ανύπαρκτος, ή καλύτερα ξεχασμένος. Ίσως να μου έλειπες, ίσως φοβόμουν τι θα μάθαινα την επόμενη, ίσως συλλογιζόμουν όσα είχα μάθει την προηγούμενη. Ίσως και να έτρωγα λίγη σοκολάτα, μια απ’τις ευτυχίες της ζωής.

Απ’την αρχή του μήνα μόνο θρήνους έχω ακούσει. Ξένοι κάηκαν, αδερφός χάνεται, καλός φίλος κοιμήθηκε για πάντα μπρούμητα στο κρεβάτι του... αεροπλάνα έπεσαν, δεν ξέρω που βρίσκεσαι, επισκληρίδιο αιμάτωμα. Και μια γριούλα στο νοσοκομείο γύρω στα 92 να μου απαντάει όταν τη ρωτάω πως περνάει τις μέρες τις στο σπίτι πως περιμένει τον Χάρο να έρθει να την πάρει με την βάρκα του. Θέλει να τραβήξει κουπί. Αν δε φοβόταν τον Θεό, ίσως πήγαινε η ίδια να τον βρει. Αλλά περιμένει. Κι εγώ επιστρέφω σπίτι και αναβω κεριά, τα αφήνω να καίνε μέρες για την υγεία κάποιων, για την ανάπαυση κάποιων άλλων. Και με ζεσταίνουν. Καταλαβαίνω πως όσα σκέφτομαι πως με βασανίζουν είναι απλά παιχνίδια και πως υπάρχουν χειρότερα. Θέλω να μπει πρόγραμμα για να ζω όλο και πιο πολύ από εδώ και πέρα. Όχι άλλη Παρασκευή μέσα. Σπιτόγατο δε δέχομαι στο καινούριο σπίτι... θα ασχολούμαστε με «τρίχες» και θα γίνει αποπνιχτικό.

Το καινούριο σπίτι μεταμορφώθηκε μέσα σε λίγο καιρό... κάποια στιγμή είχα απελπιστεί και νόμιζα πως δεν θα καταφέρναμε να το κάνουμε να μοιάζει με κανονικό διαμερισμά... να που έγινε όμως κουκλί! Λείπουν ακόμη λίγες διακοσμήσεις... ψάχνω καμμιά αφίσα, κανένα ταμπλό... πάντως η πασχαλίτσα που μπήκε από το μπλακόνι έχει εγκατασταθεί για τα καλά στο ταβάνι και το έχει σεριανήσει όλο πιστοποιώντας το πόσο της αρέσει κι εκεινής! Θα μου φέρει γούρι, άρχισαν και τα μαθήματα, καρδιές θα ακούσω να χτυπάνε –ηλεκτρικά και μη- , όλα καλά θα πάνε. Μακάρι το κύμα κακών μαντάτων να ήρθε απλά για να με ταρακουνήσει όσο πρέπει.

Η Χ. μου είπε πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Τα τελευταία δυο χρόνια συμβιβάζομαι με την σκέψη αυτή... γι’αυτό και όλα θα πάνε καλά. Θα πάνε εκεί που θέλουν.
Καλή αρχή!

Bonne nouvelle

À chaque fois que nos doigts s'entremêlent
Est-ce que tu sens les nuages à tes semelles...?

Francis Cabrel

"...ναι θα πω αφού με ξέρω πάλι..."

Πίστευα πως θα μου περνούσε. Τα άδεια μου πρωινά ήταν ευκαιρία για να αλλάξω προσδοκίες, να δημιουργήσω καινούριες φαντασιώσεις, πιο ήρεμες. Τα όνειρα μου μετά την αλλαγή ωραρίου θα γινόντουσαν πιο ομαλά, λιγότερο μακρινά, πιο καθημερινά. Νύχτες δεν κοιμάμαι πια, ο ήλιος θα μπορούσε να φωτίσει κάθε ανησυχία και να τη διαλύσει. Κουράστηκα από τους ταραγμένους ύπνους, με καφέ ή χωρίς.

Τίποτα όμως, καμμία αλλαγή. Τα χείλη μου παράμειναν ξερά και διψασμένα. Αναζητάνε ότι πιο δύσκολο, ψάχνουν σε λάθος μονοπάτια. Πεισμώνουν, δυσπιστούν, δε θέλουν να ακούσουν τίποτα και κανέναν. Νιώθουν στο σταυροδρόμι ένα μούδιασμα από τη μία και μια ανατριχίλα από την άλλη. Αμφίβολη σιγουριά ή πάθος; Τι να διαλέξουν; Και θυμώνουν που δεν ξέρουν, θυμώνω κι εγώ. Πολύ εύκολα τελευταία. Απότομα ανοιγοκλείνει το στόμα και λέει όσα δεν πιστεύει, γίνεται σκληρό με τους λιγοστούς αλλά υπέροχους ανθρώπους που το γλυκοκοιτάνε να ξεχειλίζει συχνά από παιδικό ενθουσιασμό για ότι βλέπω κι αγαπώ. Τώρα χάλασε λίγο και ο λόγος δεν είναι απτός για να τον καταλάβω κι εγώ. Μόνο που μερικά από αυτά τα θαυμάσια ατόμα έχουν μια βιασύνη, οι περισσότεροι με πιέζουν όχι για κάτι συγκεκριμμένο αλλά γενικά για το πως πρέπει να αρχίσει να στρώνεται η ζωή μου, πως πρέπει να ξυπνήσω και να δεχτώ κάποιες συμβάσεις που μου φέρνουν μούδιασμα στα χείλη... προτιμώ μάλλον την ανατριχίλα. Πόσοι θα κατανοήσουν αυτή την απόφαση; Θα τραβήξω μόνη; Μαζί σου; Θα με αφήσεις εκεί; Γι'αυτό και μένω στο σταυροδρόμι και δοκιμάζω στην άκρη της γλώσσας και τα δυο... μόνο δοκιμή.

Καμμία αλλαγή στο μυαλό, πολλές στο σώμα. Ότι περνάει σημαδεύει για να τα θυμόμαστε, κι ας μπορούμε να τους δώσουμε σημασία μόνο εμείς που τα γνωρίζουμε. Μερικά είναι τόσο μικρά που πολλοί θα τα δούν αλλά λίγοι θα τα προσέξουν. Άλλα είναι μεγάλα και κάποιοι βρίσκουν το θάρρος ή έχουν την ασυνειδησία όπως τα τετράχρονα να ρωτήσουν τι συμβολίζουν... και μαζί με το σημάδι ξύνουν και την πληγή που τα δημιούργησε. Πεντε χρόνια τώρα συνεχώς αλλάζω, μεταμορφώνομαι ώρα με την ώρα... δε ζυγίζομαι πια, ψηλώνω, κονταίνω, δεν προλαβαίνω να με γνωρίσω. Κάθε στιγμή με συστήνω. Πού χρόνος για προσαρμογή. Τσαλακώνεται από μόνο του το σώμα. Ξέρω ενδόμυχα πως δε χρειάζεται και άλλους να το τσαλακώσουν. Θέλει να δωθεί εκεί που θα μπορέσει να απλωθεί ανάλαφρα και με το φρέσκο μπαϊράκι να ισιωσει στον αέρα σα σημαία. Κάθε χέρι να καλύψει με χάδι τα πονεμένα, να τα αγαπήσει.

Εως τότε κλείνω τα μάτια μου ξανά για να με κλέψεις... όνειρο...

Εγωσυντονικός-Κυκλοθυμικός χαρακτήρας

Ένας οικογενειακός μας φίλος που είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο μας χάρισε ένα βιβλίο που κάνει συγκριση των χαρακτήρων των Αρχαίων και των Συγχρονων Ελλήνων. Δεν πιστεύω πως υπάρχουν δυο άνθρωποι που είναι ίδιοι αλλά κάποια χαρακτηριστικά του τρόπου που συμπεριφέρεται ο περίγυρος μας ορίζει το πως λειτουργεί κι ένας ολόκληρος λαός... εξηγεί γιατί άλλοτε σιχτιρίζουμε την χώρα μας κι άλλοτε τη βρίσκουμε την πιο όμορφη και δε θα την αλλάζαμε με καμμία άλλη στον κόσμο. Και ο λόγος δεν είναι η φυσική της ομορφιά αλλά το πώς λειτουργούν οι άνθρωποι που την αποτελλούν... Μήπως βλέπετε να καθρεφτίζεται λίγο ο εαυτός σας στο παρακάτω κείμενο; Λίγο έως πολύ, όλη η "φάρα" μας το έχει αυτό το "κουσούρι" που τελικά ίσως να της είναι μια ασπίδα προστασίας και να εξηγεί γιατί το ποσοστο της αυτοκτονιών είναι ο μικρότερος στις ανεπτυγμένες (δε μου αρέσει αυτός ο ορισμός... μπλιαχ!) χώρες. Το απόσπασμα αυτό μου άρεσε γι"αυτο και το παραθέτω εδώ.


Ο κυκλοθυμικός χαρακτήρας εκδηλώνεται κυρίως με επικρατηση μιας προεξέχουσας ευμετάβολης διάθεσης, εναλλακτικά, πότε η μία και πότε η άλλη. Είναι μια διπολική διάθεση ευφορίας ή δυσφορίας, επίμονη αισιοδοξία και δραστηριότητα, ή ανησυχία και απαισιόδοξία και χαμηλή ενεργητικότητα και αίσθημα ματαιότητας. Προεξάρχοντα κυκλοθυμικά στοιχεία του χαρακτήρα είναι οι αντιφάσεις, οι μεταπτώσεις, οι μεταμορφώσεις και η φλυαρία.

Αντιφάσεις: Πρόκειται περί δέσμης αντιφάσεων. Το άτομο είναι μεν ευφυέστατο, φιλότιμο, δραστήριο αλλά και ξιπασμένο, γεμάτο προλήψεις, αμέθοδο, ισχυρογνώμον και αμετανόητο, εκδηλώνει επιείκια, ξεχνάει γρήγορα τα περασμένη και δίνει άφεση αμαρτιών.

Μεταπτώσεις: Συνοδεύεται από αστάθεια, επιπολαιότητα, παλινδρομική κινητικότητα, ανησυχία του πνεύματος, ροπή προς μηχανορραφίες, επιτηδειότητα στην κολακεία, κουφότητα και εχθρότητα. Οι μεταπτώσεις δυναντόν να είναι αργές ή απότομες- από την αιθρία στην μπόρα καθώς και το αντίθετο.

Μεταμορφώσεις: Πρόκειται περί ποικιλίας διαφορετικών εμφανίσεων σε διαφορετικές στιγμές και περιπτώσεις. Ο Ομηρος, ως παράδειγμα περιγράφει τον "άθλιο γέροντα Πρωτέα" τον πρωτόγωνο υποτακτικό του Ποσειδώνα που εμφανίζονταν διαφορετικός κάθε φορά.

Φλυαρία: Χαρακτηρίζεται ως φυσική ευγλωττία, ρηχή "φλυαρική" (νεολογισμός του ιστορικού Βακαλόπουλου). Το άτομο συζητά με όλους, πολλή ώρα, για πολλά θέματα που τα ανακατεύει με επιτηδευμένα σχήματα λόγου και απεραντολογίες. Εκτός των ανωτέρω αναφορών των σχετικών με τον κυκλοθυμικό χαρακτήρα της παρούσης μελέτης, θεωρώ ότιείναι αναγκαίες ορισμένες συμπληρωματικές πληροφορίες.

Ο όρος "κυκλοθυμικός" έχει μια ψυχιατρική απόχρωση που αδίκως προκαλεί δυσκολίες στην επικοινωνία -προφορική και γραπτή- διότι δεν αφορά στην έννοια της κυκλοθυμίας ως ψυχικής διαταραχής. Γι'αυτό το λόγο από μακρού χρόνου, επισήμως επρότεινα, τη χρήση των ακολούθων δυο τύπων του κυκλο8υμικού χαρακτήρα:
1. Μικρού βαθμού-ομαλές-εκδηλώσεις του ατόμου ως ευμετάβολο με αντιφάσεις, μεταπτώσεις, μεταμορφώσεις και
2. Μετρίου βαθμού -"διαταραχές του χαρακτήρα"-

Οι δυο αυτές κατηγορίες του μικρού και του μέτριου βαθμού ΔΕΝ αποτελούν ψυχοπαθολογικές καταστάσεις.

Στην κατηγορία του "μικρού βαθμού" ανήκει ο εγωσυντονικός κυκλοθυμικός χαρακτήρα που είναι σύμφωνος, συντονισμένος και ευπροσαρμοστικός στις άλλες λειτουργείες του οργανισμού. Το άτομο αυτό δεν αισθάνεται δυσκολίες με τον εαυτό του (δηλάδή υπάρχει έλλειψη υποκειμενικής δυσφορίας) ούτε δυσκολίες στις σχέσεις του με την κοινωνία (δηλαδή έχει ικανότητες προσαρμογής). Βέβαια όπως και σε άλλα φυσιολογικά άτομα, ο εγωσυντονικός κυκλοθυμικός δε σημαίνει ότι έχει ανοσία στη μελαγχολία, στη ντροπή, στις ενοχές, στο άγχος κ.α.
Στην κατηγορία του "μέτριου βαθμού" ανήκει ο Εγώ-δυστονικός κυκλοθυμικός χαρακτήρας που είναι ασύμφωνος, δύσκολα συντονισμένος και δυσπροσαρμοστικός στις άλλες λειτουργείες του οργανισμού. Αυτό δημιουργεί δυσχέρειες στην ικανότητα προσαρμογής στο περιβάλλον, στην ανταπόκριση των απαιτήσεων της ζωής και στις κοινωνικές και επαγγελματικές λειτουργείες. Τα άτομα αυτά αισθάνονται και δυσκολίες με τον εαυτό τους.


Απόσπασμα από το Ομηρικοί και Συγχρονοι Ελληνες
Μιλτιάδης Γ. Ευαγγελάκης
(ψυχίατρος-παιδοψυχίατρος)

διάφανες αυλαίες

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες
Όταν τ’ ανοίγω βλέπω μπρος μου ό,τι κι αν τύχει
Όταν τα κλείνω βλέπω μπρος μου ό,τι ποθώ...

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

"Έτσι που ήρθες κι έφυγες δε σ'έμαθα ποτέ..."

Πολλές φορές θέλουμε να μοιραστούμε την αγάπη μας για ένα τραγούδι που μόλις πέρασε στο ραδιόφωνο με τον κολλητό μας, τη μητέρα μας, τον αδερφό μας ή οποιοδήποτε άτομο είναι διαθέσιμο εκείνη την στιγμή... κι εκεί που πάμε να μιλήσουμε για το συγκεκριμμένο κομμάτι, ξεχνάμε τα λόγια όλα και προσπαθούμε να τους το θυμίσουμε με τη μελωδία του... όσο κι αν το σιγοτραγουδάμε, τα λόγια που βρίσκονται στην άκρη των χειλιών μας δεν τα ελευθερώνει η σκέψη... και μόνο ενα τουρουρου βγαίνει ή ένα νανανα... κι αυτό το τουρουρού αλλοιώνεται, και μερικές φορές μεταμορφώνεται τόσο πολύ που γίνεται άλλο τραγούδι και δεν το αναγνωρίζουν ούτε οι άνθρωποι γύρω μας αλλά ούτε κι εμείς.

'Ετσι είναι και για κάθε τι που περνάει γρήγορα... αφήνει την εικόνα του και τα σημάδια του πίσω, αλλά η βιαστική φυγή του δε μας δίνει την ευκαιρία να προλάβουμε να τα καταλάβουμε και να τους δώσουμε μορφή στη μνήμη μας... θυμόμαστε μόνο τη φούρια του και το ξεθωριασμένο σχήμα του...

Κι αυτό ποτέ δε μας αρκεί.
____________________
«πόσο ακόμα να σ'αγαπώ δίχως σώμα...;»

"...αέρα ευβοιώτικο στη θάλασσα να πάρεις..."

Απόψε η νύχτα μας έδειξε για ποιο αναπόφεκτο δρόμο κινήσαμε... το κοκκινωπό φθινόπωρο έρχεται και μάλιστα με γρήγορα βήματα... κρύωσε το αυγουστιάτικο σκοτάδι, θυμίζει ερημιά, θυμίζει πολλά.

Το ίδιο υγρό κρύο τσούζει τα ρουθούνια μου τα σεπτεμβρινά απογεύματα που βολτάρω χωρίς σκοπό μέσα σε μια πόλη τόσο δική μου και τόσο άγνωστη ακόμη. Τρίτος χρόνος εκεί φέτος, κάτι θα μάθω παραπάνω.

Το ίδιο υγρό κρύο με ανάγκαζε να μπαίνω στη σκηνή που είχαμε στήσει Αύγουστο στο Λιμιώνα και να ψάχνω για κουβέρτα. Τη Σκόπελο που έβλεπα απέναντι δε μπορούσα να την αντικρίσω μετά τις εφτά γιατί ο ήλιος κρυβόταν πίσω από την κορυφή όπου έλουζε ακόμα τα Κατούνια και τον Αϊ-Γιάννη. Με το που έφευγε η φλεγόμενη ουράνια άμαξα για να πάει στο πέρα σπίτι μου, κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα και άλλα τόσα κύματα μακριά, πάγωνε η καυτή σταχτο-ασημένια αμμουδιά και η θάλασσα ρουφούσε όλο τον αέρα... τον τράβαγε με τέτοια μανία προς το μέρος της, θαρρείς και ήθελε να μας πάρει το οξυγόνο και να γίνει έρημη η παραλία της και πάλι. Καλοκαίρι κι όμως τα κύματα στο ανοιχτό αυτό κόλπο φτάνανε και τα δυο μέτρα... η χαρά των φώκιων που βουτούσαν πίσω από τα βράχια στον ορίζοντα, των θράψαλων που ζευγάρωναν χορεύοντας στα βάθη, των σκορπιών που ηρεμούσαν και ξαναγέμιζαν δηλητήριο τα σακούλια τους μέσα στον ύπνο τους, των φιδιών που αλλάζαν τουαλέτα για να σέρνονται καλύτερα...

Για να φτάσεις στο Λιμιώνα παίρνεις ένα χωματόδρομο και συναντάς ένα χωριουδάκι, την Αγια-Σοφιά με τα 5 σπίτια της, αν είναι πέντε όλα. Κάθε κατήφορος και μια τσιμπήδα στην άκρη... αν τρέχεις θα ζαλιστείς. Το καλύτερο είναι να πας με ημιφορτηγό και να κάθεσαι πίσω, σαν τα προβατάκια, και να αισθάνεσαι που ανεβαίνοντας κάθε μέτρο αλλάζει και η θερμοκρασία έξω... να φτάνεις όλο και πιο κοντα στον ήλιο και όλο να κρυώνεις πιο πολύ. Τότε δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό. Μου φαινόταν εντελώς παράδοξο. Ακόμη και σήμερα που ξέρω την εξήγηση, μου φαίνεται παράδοξο, ή καλύτερα άδικο.

Κουλουριασμένη μέσα στην κουβέρτα πολλές φορές προσπάθησα να μετρήσω όλα τα αστέρια που έβλεπα να φωτίζουν τη δίχως φώτα γωνιά μας. Ποτέ δεν είχα δει τόσα πολλά μαζί. Μετά από καμμιά πενηνταριά έχανα τον υπολογισμό, μπερδευόμουν, μερικά δεν ήξερα αν είναι ένα ή δυο ή και τρία. Ηταν τόσα πολλά που στιβάζονταν. Τώρα που γνωρίζω μερικούς αστερισμούς, θα μπορούσα να τους δώσω κάποιο όνομα, να μη με τρομάζουν τόσο. Θαρρείς και όλα θα πέφτανε πάνω μου βροχή. Το απόλυτο σκοτάδι έδεινε σε όλα την πιο ζωντανή όψη τους, την πιο φωτεινή... όλα μαζί μοιάζανε με αστέρια που πέφτουν. Εκατομμύρια ευχές μπορούσα να κάνω μαζί ή μια ευχή εκατομμύρια φορές. Αυτό το δέος δεν το έχω νιώσει σε πολλά μέρη... ανατριχίλα ηδονική.

Αυτό το καλοκαίρι έψαχνα τον αστερισμό του Πήγασου στο εδώ θερινό ουρανό αλλά τα φώτα της πόλης, όσο μικρή κι αν είναι αυτή στην οποία μεγάλωσα, δε μου το επέτρεψαν ακόμη... θέλω να το βρω... ίσως εκεί κρύβεται το βλέμμα σου... ίσως να με κοιτάς κάθε νύχτα και να μην το ξέρεις. Ψάξ'το άμα θες... πιστεύω πως αν κοιτάζεις το αστέρι που κοιτώ, στα μάτια σου θα κοιταχτώ και θα δω πώς με βλέπεις... θα δεις πώς σε βλέπω... ίσως σε αγγίξω... ίσως με αγγίξεις.