Τι σου είναι το ψυχολογικό!!!

Μιλούσα τις προάλλες με μια συμφοιτήτρια μου για την πρακτική που έρχεται με γρήγορα βήματα και που όσο κι αν ανυπομονούμε να την αρχίσουμε, άλλο τόσο μας φοβίζει γιατί τα ωράρια και οι απαιτήσεις φαίνονται τρελές. Μετά πιάσαμε συζήτηση για τις ειδικότητες και εκείνη πρότεινε πως το καλύτερο θα ήταν να διαλέξουμε ένα κλάδο που να μας κάνει να νιώθουμε καλά, να μη μας αρρωσταίνει. Κάθησα και σκέφτηκα λοιπόν πώς ένιωθα με την ύλη του κάθε μαθήματος και μπορώ να πω πως κάθε φορά έλεγα «τι ωραίο πράγμα αυτό το όργανο, αυτόν τον κλάδο θα ακολουθήσω» (σε όλα το είπα εκτός για την κυτταρολογίας :Ρ) κι έτσι ακόμη δεν έχω καταλήξει κάπου. Αν καθήσω να σκεφτώ την υγεία μου όμως, μπορώ να πω πως σε κάθε μάθημα είχα κι από ένα συμπτωμα που είχε σχέση με αυτό όταν μας το διδασκανε. Μου είχαν πει πως ίσως να γίνω υποχόνδρια μπαίνοντας στη σχολή και πως θα φοβάμαι τα πάντα. Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα κι ούτε έχω περισσότερους φόβους. Το υποσυνείδητο είναι όμως φοβερά δυνατό.

Όταν κάναμε το μάθημα μικροβιολογίας πλέναμε όλοι ομαδικώς τα χέρια μας και 5 φορές μέσα στην ίδια ώρα. Εκτός από πλύσιμο των χεριών είχαμε υποστεί και πλύση εγκεφάλου για την υγειηνή.
Μετά, με το μάθημα αιματολογίας ημουν όλο με μια μύτη μπουκωμένη και το διαγώνισμα το έγραψα ενώ ψηνόμουν στον πυρετό και σπαρταρούσα... συνεχώς άρρωστη, σαν τους ανθρώπους που έχουν ανοσοποιητικό συστημα κατεδαφισμένο!
Ηρθε το μάθημα νευρολογίας κι εκεί έπεσε πολύ πολύ διάβασμα. Τόσο διάβασμα που κούρασα τα μάτια μου, και το ένα μου βλέφαρο άρχισε να ανοιγοκλείνει μόνο του. Σαν τικ ένα πράγμα. Σπασμούς που δε μπορούσα να ελένξω. Νόμιζα πως θα μου έμενε. Την επόμενη από το διαγώνισμα μου σταμάτησε κι εκείνο το πήγαινε-έλα του!!!
Αμέσως μετά αρχίσαμε το μάθημα ψυχιατρικής,όπου δεν αναλύαμε μόνο πάλι τα νεύρα, αλλά τα νεύρα μας κουρελιάστηκαν εντελώς. Τη βδομάδα του διαγωνίσματος αντι να διαβάζω έκλαιγα γιατί πίστευα πως δε θα τα κατάφερνα ποτέ. Καταθλιπτικός προσυνδρομος που το βράδυ μετά που είχα γεμίσει ατελείωτες κόλλες εξαφανίστηκε σ’ένα μπαράκι. Μια βδομάδα ακομή και θα είχα πέσει σε κανα τρένο μπροστά.
Ορθοπεδική-Ρευματολογία-Φυσιατρική... κάτι πονοκεφάλους που έπαθα!!! Είχαν οι μυς πίσω στον αυχένα γίνει κόμπο. Φυσικά είδα φυσιοθεραπευτή!!!
Καρδιολογία... τι όμορφη ύλη! Μόνο που τα ηλεκτροκαρδιογραφήματα είναι ακόμη αινίγματα για μένα!!! Ήπια ένα βράδυ έναν καφέ, ενώ το πρωι είχα πιει έναν άλλον... το κάνω συχνά αυτό. Εκείνο το βράδυ όμως η καρδιά μου είχε αποφασίσει πως ήταν η ώρα για χορούς και πανηγύρια κι εκεί που χτυπούσε με κανονικό ρυθμό βάραγε κι ένα χτύπημα αταίριαστο κι ένιωθα ταχυπαλμία! Αι στα κομμάτια να πάει ο καφές.
Πνευμολογία... τα πνευμόνια μου καλά είναι, αλλά όλο φτερνίζομαι γαμώτο! Είναι δυνατόν να πάθω ρινίτιδα φθινοπωριάτικα;;;

Τώρα τον έκανα τον υπολογισμό. Πλάκα έχει!!! Πάντως μάλλον δεν θα βασιστώ πάνω σ’αυτά τα συπτώματα-μικροπτέσματα για να διαλέξω την ειδικότητα! ;)