«Kαρδιά πονάς και σπάσ’τα εσύ...»

Ήταν πολύ πρωί όταν χτύπησε το τηλέφωνο.

Μετά από το μακρύ αναπαυτικό σου ύπνο, φρέσκια-φρέσκια ξύπνησε κι εκείνη από τον απαλό λήθαργό της και σου έδινε την εντύπωση πως λειτουργούσε ρολόι. Η υποκριτική της ικανότητα δεν την ξεπερνά ούτε ο πιο δεξιοτέχνης ηθοποιός! Παίζει θαυμάσια το ρόλο της... το «παίζει» ανίκητη, δυνατή, ερωτευμένη με τη ζωή, αυτή τη ζωή που δείχνει να λατρεύει όσο τίποτε άλλο στον κόσμο και να μην μπορεί να αποχωριστεί για χάρη κανενός... κι όμως, τις περισσότερες φορές χαράματα τα παρατάει όλα πίσω της... η απρόσμενη φυγή της με τη λυκαυγή σε αφήνει να πέσεις κάτω και σε εγκαταλείπει εκεί χωρίς βοήθεια καμμιά... η αποχή από την καθημερινή της δουλειά δεν είναι μόνο προσωρινή... παραιτείται μια και καλή. Σου την έφερε ύπουλα αυτή η καρδιά... μας εξαπάτησε όλους... ίσως μας ξεγέλασες κι εσύ...

Πάνε 4 χρόνια από εκείνο το τηλεφώνημα που μας πέταξε έξω από τα κρεβάτια μας κι ακόμα δεν έχω καταλάβει αν ήταν μέρος του ονείρου μου ή αν ήταν αληθινό... Πάντως εκείνη τη μέρα όλα τα μαγαζιά έκλεισαν και όλες οι πέτρες κλάψανε, όπως το είχες προφητεύσει κάποτε... για αυτή την απουσία σου λοιπόν, για σένα, βαζω να παίξει αυτό το τραγούδι που τόσο αγαπούσες να σιγοσφυρίζεις...

Αχ βρε καρδιά τρελή, καρδιά μισή
Αχ βρε μυαλό θολό, πού πας και τρέχεις
Κοίτα πως φθινοπώριασες κι εσύ
Σε διαδρομές που δεν αντέχεις...

_____________________________
Συγνώμη που δεν προλαβα να σου πω ποσο σ'αγαπούσα...