καληνύχτα 2005

Έφυγε και τούτη η χρονιά και βλέποντας τα πυροτεχνήματα δάκρυσα... όχι από λύπη, ούτε από υπερβολική χαρά. Τρέξανε μόνα τους. Είναι σαν μια μικρή ιστορία αγάπης που τελείωνει κάθε φορά που αλλάζει ο χρόνος. Τρεμάμενη η φωνή βγαίνει δυνατά από τα χείλη μου με ένα τεράστιο χαμόγελο για να τραγουδήσει μέσα στο δωμάτιο πλυμμηρισμένο από αγάπη και ζεστασιά "και του χωρισμού ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά". Κάθησα και έπιασα το 2005 από την αρχή του και μου φάνηκε τεράστιο. Νομίζω πως ήταν από τις πιο γεμάτες χρονιές που πέρασα και τα είχε όλα το μενού της. Η ζυγαριά γέρνει λίγο παραπάνω στα καλά που μου πρόσφερε και πρόσφερα κι αυτό με κάνει και νιώθω καλά. Ξαναβρήκα τον εαυτό μου μετά από τα τελευταία κουρασμένα χρόνια που πέρασαν, η κουρασή τους όντας αποτέλεσμα εξωτερικών παραμέτρων. Το 2005 με κούρασε εξίσου αλλά από δικές μου επιλογές, επειδή εγώ θέλησα να κάνω πολλά πράγματα μαζί, να γεμίζω τις μέρες μου όσο πιο πολύ μπορούσα με πράγματα που αγαπούσα. Και αυτό με κάνει να νιώθω ολοκληρωμένη.

Πέρσι έμαθα όμως ακόμη μια φορά πως τελικά γύρω υπάρχει πολλή μοναξιά, ψέμα και υστεροβουλία. Και τα τρία υπάρχουν χωρίς λόγο.
Το πρώτο βρίσκεται πίσω από πολλές πόρτες και γίνεται πολύ αισθητή όταν οι γιορτές έρχονται όπου ούτε κάρτα ούτε τηλεφώνημα ούτε ένα χέρι δεν έρχεται να τους χαιδέψει για να νιώσουν στα μάτια τους τον πυρετό των γιορτών που φλέγει τους ανθρώπους γύρω. Γιατί ξεχνιόμαστε; Γιατί δεν αφήνουμε τους τύπους για τουλάχιστον μια μέρα το χρόνο; Γενικώς σιγά σιγά γινόμαστε τόσο μόνοι τη μοναξιά μας να μετράμε στον καιρό. Δεν ξέρω τι φταίει αλλά όλοι έχουμε μπει σε ένα κυκαιώνα γρήγορου ρυθμού και μέχρι και τα παιδάκια είναι πνιγμένα στις υποχρεώσεις και απαιτήσεις από τα 3 τους. Λίγη ηρεμία θα μας επιτρέψει ίσως να δούμε τον άνθρωπο που κρύβουμε και κρύβουν όλοι μέσα τους.
Ποιος είσαι τελικά... θα μου πεις; Να σου πω κι εγώ.
Ξέρω πως αν δείξω ένα χαμόγελο από μαργαριτάρια σ'αυτόν που θα έρθει να καθήσει δίπλα μου στο λεωφορείο ή σ'αυτόν που περιμένει μαζί μου σε μια ουρά ή στο κόκκινο φανάρι ίσως να μην αλλάξει τίποτα στη ζωή του, ίσως να τον κάνω να σκεφτεί πως τελικά αξίζει η ζωή, ίσως πάλι να με πάρει για τρελή... αυτό που πιστεύω όμως είναι πως εκείνη τη στιγμή θα νιώσει λιγότερο μόνος κι εγώ θα νιώσω το ίδιο.
Όσο για το ψέμα και την υστεροβουλία, νομίζω πως συχνά τα δυο πάνε πακέτο. Ποτέ δεν μπόρεσα να διανοηθώ (και ούτε πρόκειται) πως ένας άνθρωπος που δε με γνωρίζει καν μπορεί να σκέφτεται να μου κάνει κακό επειδή υπολογίζει μόνο το συμφέρον του. Γιατί άλλωστε να θέλει κάτι τέτοιο; Του έχω κάνει τίποτα; Κι αφού καταφέρει αρκετά εύκολα να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου μετά το κάνει εδώ μπάτε σκύλοι αλέστε και να σου τα όσα ψέματα με τα οποία μπορεί να με μπουφλίσει. Θέλω ειλικρίνεια, ακόμη την ψάχνω. Θέλω κάποιον να μου λέει από την αρχή τι ζητάει από μένα. Θέλω να βρω έναν άνθρωπο που ότι κι αν του πω θα παραμείνω για εκείνον αυτό που είμαι.
Γιατί όπως είπε και η Mary Ann Evans (George Eliot), για ποιο άλλο λόγο ζούμε εκτός από το για να κάνουμε λιγότερο δύσκολη τη ζωή ο ένας για τον άλλον; Με λιγότερα ψέματα και αλληλοβοήθεια θα ήταν όλα πιο απλά και πιο όμορφα.
Εύχομαι λοιπόν για τον καινούριο χρόνο όσα όλοι επιθυμούμε: υγεία και αγάπη για να μπορούμε να καταφέρουμε όσα ποθούμε και για να ανταμώνουμε με χαρά. Εύχομαι όμως και να καταφέρνουμε να απλοποιούμε την κάθε μέρα μας για να βλέπουμε την ουσία και να πληγώνουμε τους γύρω μας και τους εαυτούς μας λιγότερο.

Καλώς όρισες 2006!!!