(ξαναματαπάλι) απώλεια, χάσιμο, χασούρα...
Επειδή οι «κακές συνήθειες» με κυνηγάνε...
...αυτή τη φορά έχοντας χάσει μια ζακετούλα και το lunch box. Ξαναγραμμένο για να διορθωθώ ίσως κάποτε...
Χάνω εύκολα πράγματα... τόσο εύκολα όσο δύσκολα αποχωρίζομαι κάτι... τα συρτάρια, τα ράφια, τα τραπέζια, κάποια ξεχασμένη τσέπη, παντού υπάρχει κάτι άχρηστο που το λατρεύω για κάποιο ιδιαίτερο χαζό προσωπικό λόγο και δε βρίσκω το θάρρος να το πετάξω. Η αφηρημάδα μου όμως μπορεί να με κάνει να ξεχνώ που βρίσκεται το κάθε τι που κρατώ χωρίς ξεχωριστή χρησιμότητα. Ίσως να φταίει η χρονιά στην οποία γεννήθηκα... τα ίδια και ο ξάδερφος μου... μάλιστα οι πιο μεγάλοι όταν βγαίναμε να παίξουμε ή να πάρουμε παγωτά λέγανε στους υπόλοιπους να μας προσέχουν μην μας χάσουν από την απροσεξιά μας ή μη τους χάσουμε, μια και το χάσιμο ήταν δικό μας προνόμοιο. Μοιάζαμε πολύ. Μας ξεχωρίζανε μονάχα από το φορμάκι όταν μας αφήναν στην κούνια να κοιμηθούμε. Και οι δυο είχαμε βιαστεί να αντικρίσουμε τούτο τον κόσμο. Ίσως οι κάποιοι μήνες απόλυτης ξενοιασιάς που μας μένανε μέσα στην κοιλίτσα της γυναίκας που θα μας έχει αγαπήσει περισσότερο σ'αυτή τη ζωή κι αφήσαμε πίσω μας να μας λείπουν κι έτσι με την απόσπαση από την πραγματικότητα να καταφέρνουμε για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου να επιστρέφουμε εκεί. Το αποτέλεσμα μετράει όμως. Χάνουμε.
Ο δικός μου απολογισμός χασούρας των τελευταίων τριών μηνών είναι ένα γάντι, κλειδιά, το κινητό, το κλιπ ενός αγαπημένου σκουλαρικιού... και ίσως κάτι που, πριν καλά μπορέσω να το γνωρίσω και κάνω κομμάτι του εαυτού μου, το είδα να φεύγει σκυφτό. Κάποιος μου είπε πως χάνουμε συνήθως όσα δεν σεβόμαστε ή δεν υπολογίζουμε. Αυτό το τελευταίο ίσως όμως να το υπερυπολόγιζα, να το λάτρευα ανεξήγητα, να το πρόσεχα υπέρ του δέοντος και τελικά να το κούρασα από την υπερβολική μου παρεξηγήσιμη λαχτάρα. Πριν το χάσω όμως, λέω να χαθώ εγώ από κοντά του. Συνήθως δε «με ψάχνει ότι έχασα». Δε θέλω να έχει την ίδια κατάληξη με το γάντι αλλά να μείνει κάπου που να μπορώ να το θαυμάζω όποτε θυμάμαι πού το άφησα ή όποτε εκείνο θέλει να βρεθεί μπροστά μου «τυχαία» όταν ψάχνω κάτι άλλο. Και βέβαια να χαμογελώ, αν και οι δυο θα έχουμε κλείσει τα μάτια στο όνειρο πριν καλά-καλά αυτό γεννηθεί.
Θα βρεθεί κάποιος που να μαζεύει ότι μου πέφτει, ότι μου φεύγει; Ή τουλάχιστον που να καλύπτει την απώλεια όσων η αφηρημάδα μου μου αφαιρεί;
21/03/2005
______________________________________
"...κι αν είναι αργά να σε κερδίσω, είναι νωρίς να κάνω πίσω..."
...αυτή τη φορά έχοντας χάσει μια ζακετούλα και το lunch box. Ξαναγραμμένο για να διορθωθώ ίσως κάποτε...
Χάνω εύκολα πράγματα... τόσο εύκολα όσο δύσκολα αποχωρίζομαι κάτι... τα συρτάρια, τα ράφια, τα τραπέζια, κάποια ξεχασμένη τσέπη, παντού υπάρχει κάτι άχρηστο που το λατρεύω για κάποιο ιδιαίτερο χαζό προσωπικό λόγο και δε βρίσκω το θάρρος να το πετάξω. Η αφηρημάδα μου όμως μπορεί να με κάνει να ξεχνώ που βρίσκεται το κάθε τι που κρατώ χωρίς ξεχωριστή χρησιμότητα. Ίσως να φταίει η χρονιά στην οποία γεννήθηκα... τα ίδια και ο ξάδερφος μου... μάλιστα οι πιο μεγάλοι όταν βγαίναμε να παίξουμε ή να πάρουμε παγωτά λέγανε στους υπόλοιπους να μας προσέχουν μην μας χάσουν από την απροσεξιά μας ή μη τους χάσουμε, μια και το χάσιμο ήταν δικό μας προνόμοιο. Μοιάζαμε πολύ. Μας ξεχωρίζανε μονάχα από το φορμάκι όταν μας αφήναν στην κούνια να κοιμηθούμε. Και οι δυο είχαμε βιαστεί να αντικρίσουμε τούτο τον κόσμο. Ίσως οι κάποιοι μήνες απόλυτης ξενοιασιάς που μας μένανε μέσα στην κοιλίτσα της γυναίκας που θα μας έχει αγαπήσει περισσότερο σ'αυτή τη ζωή κι αφήσαμε πίσω μας να μας λείπουν κι έτσι με την απόσπαση από την πραγματικότητα να καταφέρνουμε για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου να επιστρέφουμε εκεί. Το αποτέλεσμα μετράει όμως. Χάνουμε.
Ο δικός μου απολογισμός χασούρας των τελευταίων τριών μηνών είναι ένα γάντι, κλειδιά, το κινητό, το κλιπ ενός αγαπημένου σκουλαρικιού... και ίσως κάτι που, πριν καλά μπορέσω να το γνωρίσω και κάνω κομμάτι του εαυτού μου, το είδα να φεύγει σκυφτό. Κάποιος μου είπε πως χάνουμε συνήθως όσα δεν σεβόμαστε ή δεν υπολογίζουμε. Αυτό το τελευταίο ίσως όμως να το υπερυπολόγιζα, να το λάτρευα ανεξήγητα, να το πρόσεχα υπέρ του δέοντος και τελικά να το κούρασα από την υπερβολική μου παρεξηγήσιμη λαχτάρα. Πριν το χάσω όμως, λέω να χαθώ εγώ από κοντά του. Συνήθως δε «με ψάχνει ότι έχασα». Δε θέλω να έχει την ίδια κατάληξη με το γάντι αλλά να μείνει κάπου που να μπορώ να το θαυμάζω όποτε θυμάμαι πού το άφησα ή όποτε εκείνο θέλει να βρεθεί μπροστά μου «τυχαία» όταν ψάχνω κάτι άλλο. Και βέβαια να χαμογελώ, αν και οι δυο θα έχουμε κλείσει τα μάτια στο όνειρο πριν καλά-καλά αυτό γεννηθεί.
Θα βρεθεί κάποιος που να μαζεύει ότι μου πέφτει, ότι μου φεύγει; Ή τουλάχιστον που να καλύπτει την απώλεια όσων η αφηρημάδα μου μου αφαιρεί;
21/03/2005
______________________________________
"...κι αν είναι αργά να σε κερδίσω, είναι νωρίς να κάνω πίσω..."
Posted by Pegasus at 8:45 π.μ.::
--------------------oOo--------------------
20 Comments:
Σαν να μη σ' έχασα ποτέ, νάμαστε πάλι
όλα έχουν μείνει όπως τ' άφησες πριν χρόνια
το ροζ φουλάρι σου το ρίμελ κι η κολώνια
που κι αν ξεθύμανε μου φέρνει πάντα ζάλη...
ΟΛΟΙ ΧΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΑΥΓΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΣΧΑΛΙΑ!!!DON'T WORRY!!!ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ?ΜΕΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ?
prezatv@in.gr
εγώ πάλι...νομίζω μόνο μιά κάλτσα έχω χάσει εδώ και 3 μήνες και δεν ξέρω που είναι!!! Θα με τρελάνει η απώλειά της :-)
Πάντως ξέρω αρκετά άτομα στην ίδια κατάσταση - μια γνωστή μου κατάφερε να χάσει 2 γάντια στο λεωφορείο την περασμένη εβδομάδα - πολύ αφηρημένη ήταν :-)
Κι εγω εχω ενα δαχτυλιδι που πραγματικα το λατρευω...it's my preeecious..! ειμαι πραγματικα χειροτερη απο το γκολουμ στον αρχοντα τον δαχτυλιδιων. Επειδη λοιπον παιζω πιανο και συνηθως βγαζω τα δαχτυλιδια μου, συνεχως το χανω. καποτε το ειχα χαζει για 2 ολοκληρα χρονια και το βρηκα κατω απο την βιβλιοθηκη μου εντελως τυχαια! Ξαναγυρισε ομως σε μενα my precious.. :)!
Αυτή η χασούρα δεν είναι μόνο στα χέρια σου....
@ianus: Θυμίζει κάτι από Cabrel αλλά σε ελληνική έκδοση! :)
Οι μυρωδιές είναι από τα πιο δυνατά μέσα για να γεννηθούν αναμνήσεις.
@drugstv: Τα έχω ακόμα στη θέση τους. Τις βίδες μου ψάχνω πού και πού! :Ρ
Καναδά, μεταξύ Μοντρεαλ και Σερμπρουκ. (ένα πήγαινελα η ζωή μου) Γεννημα θρέμα! Αλλά με ρίζες κι από τους δυο γονείς ελληνικές! Καλώς μας ήρθες! Ευχαριστώ για τα λόγια σου.
@φοβερός: Μήπως την έφαγε το πλυντήριο;
@nina: Αρκεί να μη σου προκαλεί διχασμένη προσωπικότητα όπως και στο γκόλουμ! Τι χαρά όταν μας επιστρέφουν τα πράγματα! :)))
@darthiir:
Είσαι κι εσύ αφηρημένος;
@scorpina: Ναι, αν τη βρούμε δεν κάνει να φοβόμαστε!
Καταπληκτική η φωτογραφία σου! ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΗ!!!
Ειναι το "Σα να μη σ'εχασα ποτε" παλι απο Βασιλη... (εχω αρχισει να γινομαι γραφικος, or what?).
Θα αναγκαστω να σμφωνησω, οσον αφορα τη φωτο της Σκορπινας. "How you doin?" που λεει και ο Joey... ;)
Τι μωβακια μου λες... Σαν αυτο το βλεμμα το ασπρομαυρο, δεν ειναι τιποτα...
@ianus: Όσο γραφική ήμουν (και είμαι) με τον Αλκίνοο ώρες-ώρες! :Ρ
@σκορπίνα: Και τα μωβάκια σου πάνε, και τα ατίθασα μαλλια σου πάνε! :D
Η αφηρημάδα είναι προσόν των πολυάσχολων και πολυπραγμόνων. Εχουν διαρκώς στο μυαλό τους άλλα πράγματα (σημαντικότερα κατ' αυτούς) και δε μένει χώρος για "λεπτομέρειες" τύπου γάντια ή κλειδιά. Πού χρόνος για οργάνωση...
Ε, ναι, μέχρι και φωτογραφική μηχανή έχω ξεχάσει σε καφέ :)
Οσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια θα μου πεις, αλλά έχουν κάποια βάση τα παραπάνω.
Η αφηρημάδα είναι προσόν των πολυάσχολων και πολυπραγμόνων.
Αχ, τι ωραία... να ξέρω τι να πω την επόμενη φορά που θα ξεχαστώ πάλι! :)
Καλώς όρισες! ;)
Ανταπαντώ: Έχεις ξεχάσει ποτέ το κινητό σου στον ουρανό του αυτοκινήτου πάνω από την πόρτα του οδηγού;;;
Αν αυτό που έχασες το έχασες γιατί έφευγε σκυφτό, τότε μπορείς ίσως να το ξαναβρείς, μπορεί στο μεταξύ να έχει αλλάξει μορφή, ή πάλι όχι, αλλά μπορείς να το ξαναβρείς!
Κάνε μια βόλτα στο παλιό λιμάνι, πήγαινε για έναν καφέ στο Ville Neuve, και τότε όλα θα έιναι καλύτερα!
Και σκυφτό και αγέροχο να έφυγε, πάλι συμμετείχε...
Πότέ δεν "χάνει" μόνο ένας, ποτέ δεν "φταίει" μόνο ένας...
@darthiir:
Esena prepei na se gnwrisw apo konta. :) Mou exei pesei to kinhto apo thn podia mou (afou to eixa ksexasei pws htan ekei) enw ebgaina apo to autokinhto gia na kanw pswnia kai to brhka epistrefontas sto autokinhto pesmeno katw sto xioni dipla sthn porta. Eytyxws eixe kalyma kai den braxhke!
H alepouditsa elpizw na mhn einai etsi! :D
@Maiandros: Pou ta ksereis auta ta merh esy? :O ;) (gia to Newtown den les?)
Εγώ πάλι το ξέχασα στον ουρανό, μπήκα μέσα και.. έφυγα... μετά από 15 χλμ έφτασα στο δωμάτιο.. εκεί είπα να πάρω τηλέφωνο τον πατέρα μου και...
Γύρισα πίσω στο πάρκινγκ της παραλίας αλλά το κινητό είχε κάνει φτερά... μετά από 20 λεπτά θυμήθηκα πού το είχα αφήσει τελευταία φορά....
Το άλλο; Βγάζω εισητήρια για σινεμά, πάμε για φαγητό και ξεχνάω τα εισητήρια στο τραπέζι φεύγοντας.. όταν γύρισα πίσω απλά τα είχαν πετάξει θεωρώντας τα χρησιμοποιημένα....
Όσο για την αλεπουδίτσα....
Ίδια και χειρότερη είναι αν και έχουμε αναπτύξει ένα περίεργο δέσιμο... θυμάμαι εγά τα δικά της που ξεχνάει και θυμάται αυτή τα δικά μου που ξεχνάω!!! Χτές πχ ξέχασα να πάρω κάτι σακούλες με δώρα που μου έκαναν και ευτυχώς όταν τα θυμήθηκα τα έιχε πάρει αυτή!!!
Όοοταν λοιπόν με το καλό μας επισκευθείς, θα σε κεράσουμε ένα ποτό.. (θα της το πώ για να το θυμηθεί :p)
Ωχ ζημιά! Αφού αλληλοπροσέχεστε ομως, οι απώλιες θα μειωθούν! :)))
Πότέ δεν "χάνει" μόνο ένας, ποτέ δεν "φταίει" μόνο ένας...
Δεν ξέρω αν είναι καλό αλλά αυτο με κάνει να νιώθω ίσως καλύτερα!
Ακριβώς! Για το υπέροχο NewTown! Ήρθα στο Μοντρεάλ τον περασμένο Απρίλιο για 5 υπέροχες μέρες λόγω ενός συνεδρίου και πέρασα πολύ όμορφα. Πρώτη φορά που διέσχισα Ατλαντικό, και ευτυχώς η Ολυμπιακή παρκάρει ακριβώς απέναντι από το μοναδικό smoking spot του αεροδρομίου! Θέλω πάρα πολύ να ξαναέρθω...
Και πολύ καλά κάνει πήγασέ μου...
Να μας ξανάρθεις κι αυτή τη φορά κερνώ εγώ! :))) Σου προτείνω αρχές Οκτωβρίου, γιατι άμα σου άρεσε ο Απρίλιος με το βρώμικο λασπωμένο χιόνι και τα γυμνά δεντρα, θα τρελαθείς με το κόκκινο φθινόπωρο και μια βόλτα στο Mont Royal με κάτω πιάτο όλο το Μοντρεαλ!!! ;)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home