θα 'ρθεις;

Όταν άρχιζουν τα όνειρα να πλάθονται μπροστά σε μάτια ανοιχτά μάλλον διψάνε πολύ γι'αυτό που θα ‘θελαν να βλέπουν. Δεν το κρύβω, διψώ. Γύρω προσφέρονται ένα σωρό ποτά που θα μπορούσαν να με μεθυσούν μέχρι να ξεχάσω αυτό που θέλω και να γελώ συνάμα. Δε θέλω να το ξεχάσω, έχω παραξενιά, θέλω το εκλεκτό... αυτό που εγώ θεωρώ εκλεκτό. Από την σκοπιά της υποκειμενικής μου αλήθειας, της υποκειμενικής αρέσκειας μου.

Ακούω μια μελωδία που αγαπάς και σκέφτομαι τρελά πράγματα. Δεν μπορώ καν να τα ομολογήσω. Θα σε φοβίσω. Το μόνο που μπορώ να πω ειναι πως, αν μια μέρα μου τη βιδώσει, μπορώ με το πρώτο χαρτί στο χέρι, να βρεθώ εκεί που θα έχεις ανοίξει τα πανιά σου. Εσύ δε μπορείς να το πεις για μένα. Μας βλέπω με κλάματα και χαχανητά και φωνές παιδικές γύρω, με σιωπή και ανάσες, με λευκά σεντόνια και λουλούδια, με κατσαρόλα και πρωινό καφέ, με μηχανάκι και τη μυρωδιά του λίβα.

Ίσως το μόνο που να θέλω να είναι το άγγιγμα σου. Να το νιώσω, να το μάθω, να μην το αναζητώ άλλο. Να λυθεί το αίνιγμα και να ελευθερωθώ. Να μαθω τι είναι δυο μυαλά και δυο σώματα που σκέφτονται ταυτόχρονα το ίδιο πράγμα και μόνο αυτό, χωρίς να τους αποσυγκεντρώνει τίποτε άλλο. Κι αυτό που σκέφτονται να το θέλουν τόσο πολύ που τα χρώματα, τα σχήματα, ο χώρος και ο χρόνος να χάσουν κάθε διάσταση. Να ενωθούν οι σκέψεις κι ας είναι να διαλυθεί το όνειρο το πρωί. Κι αν δε δυαλύθει από αυτή την έκρηξη, να αλυσοδεθούν αιώνια οι σκέψεις για να κοιτάνε πάντα προς την ίδια κατευθυνση.

Κοιτώ από το παράθυρο το πόσο έχει κρυώσει ο ουρανός και πόσο έχει κοκκινήσει ο δρόμος. Το δροσερό μου γυμνό μπράτσο καταλαβαίνει πως ο πόνος που προκαλούν οι -3 βαθμοί που κουβαλάει η ηλιαχτίδα το έχουν καρφωμένο ακόμα σε αυτόν τον τόπο που αγαπώ αλλά που δεν μου είναι αρκετός όσο κι αν είναι απέραντος. Τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι. Για μετά βλέπουμε. Ποτέ δεν ήξερα και σχεδιαζα το μέλλον μου. Ίσως γι’αυτό να φταίνε οι γονείς μου που πάντα κάνανε αυτό που πιστεύανε πως ήταν καλύτερο τη στιγμή που έπρεπε, χωρίς να φοβηθούν να αφήσουν οτι είχαν χτίσει για να ξαναχτίσουν κάπου αλλού. Τρεις φορές έγινε αυτό και αν χρειαστεί κάποτε θα το ξανακάνουν.

Ψέμα θυμίζεις, σα ψέμα φαντάζεις... ψέμα είσαι; Δεν ξέρω πια αν υπάρχεις ή αν μόνη μου σ'έφτιαξα. Μόνο ένας τρόπος απομένει για να καταλάβω. Εγώ θα έρθω. Θα'ρθεις;

_____________________________

Ekeinh h mikrh akrh ths psyxhs mou, h monoshmanth, dexotan thn pio atakth kai apiasth elpida san oneiro, poses fores? 8a 'r8eis?
Ki emene aboulh kai ypomonetikh kai karterikh kai alalh, mesa ston kyklo ths zwhs, san skia.
...

8a 'r8eis? Deila ki apla kapoia bradia, etsi, na sfyrikseis ton mikro apohxo ths kardias mou, to nohma kai ton skopo ths anasas mou.
8a 'r8eis? San th broxh arga arga, san taraxh kapoia nyxtia na me ksypnhseis.
8a 'r8eis?
Isws.
Isws oxi.
Poios kserei?

...

8a 'r8eis, san ta louloudia se polyxrwmh giorth, thn agkalia sou 8a zhtas kai 8a dakryzeis. Dakrya siniala, pou 8a 'prepe na drosizoune to kapsimo tou ponou, ki ystera pali 8'armyriseis thn elpida, gia na 'r8eis n'anazhthseis th galhnh.

...

8a 'r8eis, 8arrw, giati etsi ftanoun kapote oi xamenes oi agapes ston paradeiso. Ena blemma pou trabaei parapera...
8a 'r8eis, 8arrw, gia na mh xaseis th stigmh prin fygei, prin xa8ei, prin pe8anei.
Oneireuomai thn teleiothta tou deilinou mazi sou.

[Lyriko (apospasma) - Paris Stamelos]

Τι σου είναι το ψυχολογικό!!!

Μιλούσα τις προάλλες με μια συμφοιτήτρια μου για την πρακτική που έρχεται με γρήγορα βήματα και που όσο κι αν ανυπομονούμε να την αρχίσουμε, άλλο τόσο μας φοβίζει γιατί τα ωράρια και οι απαιτήσεις φαίνονται τρελές. Μετά πιάσαμε συζήτηση για τις ειδικότητες και εκείνη πρότεινε πως το καλύτερο θα ήταν να διαλέξουμε ένα κλάδο που να μας κάνει να νιώθουμε καλά, να μη μας αρρωσταίνει. Κάθησα και σκέφτηκα λοιπόν πώς ένιωθα με την ύλη του κάθε μαθήματος και μπορώ να πω πως κάθε φορά έλεγα «τι ωραίο πράγμα αυτό το όργανο, αυτόν τον κλάδο θα ακολουθήσω» (σε όλα το είπα εκτός για την κυτταρολογίας :Ρ) κι έτσι ακόμη δεν έχω καταλήξει κάπου. Αν καθήσω να σκεφτώ την υγεία μου όμως, μπορώ να πω πως σε κάθε μάθημα είχα κι από ένα συμπτωμα που είχε σχέση με αυτό όταν μας το διδασκανε. Μου είχαν πει πως ίσως να γίνω υποχόνδρια μπαίνοντας στη σχολή και πως θα φοβάμαι τα πάντα. Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα κι ούτε έχω περισσότερους φόβους. Το υποσυνείδητο είναι όμως φοβερά δυνατό.

Όταν κάναμε το μάθημα μικροβιολογίας πλέναμε όλοι ομαδικώς τα χέρια μας και 5 φορές μέσα στην ίδια ώρα. Εκτός από πλύσιμο των χεριών είχαμε υποστεί και πλύση εγκεφάλου για την υγειηνή.
Μετά, με το μάθημα αιματολογίας ημουν όλο με μια μύτη μπουκωμένη και το διαγώνισμα το έγραψα ενώ ψηνόμουν στον πυρετό και σπαρταρούσα... συνεχώς άρρωστη, σαν τους ανθρώπους που έχουν ανοσοποιητικό συστημα κατεδαφισμένο!
Ηρθε το μάθημα νευρολογίας κι εκεί έπεσε πολύ πολύ διάβασμα. Τόσο διάβασμα που κούρασα τα μάτια μου, και το ένα μου βλέφαρο άρχισε να ανοιγοκλείνει μόνο του. Σαν τικ ένα πράγμα. Σπασμούς που δε μπορούσα να ελένξω. Νόμιζα πως θα μου έμενε. Την επόμενη από το διαγώνισμα μου σταμάτησε κι εκείνο το πήγαινε-έλα του!!!
Αμέσως μετά αρχίσαμε το μάθημα ψυχιατρικής,όπου δεν αναλύαμε μόνο πάλι τα νεύρα, αλλά τα νεύρα μας κουρελιάστηκαν εντελώς. Τη βδομάδα του διαγωνίσματος αντι να διαβάζω έκλαιγα γιατί πίστευα πως δε θα τα κατάφερνα ποτέ. Καταθλιπτικός προσυνδρομος που το βράδυ μετά που είχα γεμίσει ατελείωτες κόλλες εξαφανίστηκε σ’ένα μπαράκι. Μια βδομάδα ακομή και θα είχα πέσει σε κανα τρένο μπροστά.
Ορθοπεδική-Ρευματολογία-Φυσιατρική... κάτι πονοκεφάλους που έπαθα!!! Είχαν οι μυς πίσω στον αυχένα γίνει κόμπο. Φυσικά είδα φυσιοθεραπευτή!!!
Καρδιολογία... τι όμορφη ύλη! Μόνο που τα ηλεκτροκαρδιογραφήματα είναι ακόμη αινίγματα για μένα!!! Ήπια ένα βράδυ έναν καφέ, ενώ το πρωι είχα πιει έναν άλλον... το κάνω συχνά αυτό. Εκείνο το βράδυ όμως η καρδιά μου είχε αποφασίσει πως ήταν η ώρα για χορούς και πανηγύρια κι εκεί που χτυπούσε με κανονικό ρυθμό βάραγε κι ένα χτύπημα αταίριαστο κι ένιωθα ταχυπαλμία! Αι στα κομμάτια να πάει ο καφές.
Πνευμολογία... τα πνευμόνια μου καλά είναι, αλλά όλο φτερνίζομαι γαμώτο! Είναι δυνατόν να πάθω ρινίτιδα φθινοπωριάτικα;;;

Τώρα τον έκανα τον υπολογισμό. Πλάκα έχει!!! Πάντως μάλλον δεν θα βασιστώ πάνω σ’αυτά τα συπτώματα-μικροπτέσματα για να διαλέξω την ειδικότητα! ;)

«Kαρδιά πονάς και σπάσ’τα εσύ...»

Ήταν πολύ πρωί όταν χτύπησε το τηλέφωνο.

Μετά από το μακρύ αναπαυτικό σου ύπνο, φρέσκια-φρέσκια ξύπνησε κι εκείνη από τον απαλό λήθαργό της και σου έδινε την εντύπωση πως λειτουργούσε ρολόι. Η υποκριτική της ικανότητα δεν την ξεπερνά ούτε ο πιο δεξιοτέχνης ηθοποιός! Παίζει θαυμάσια το ρόλο της... το «παίζει» ανίκητη, δυνατή, ερωτευμένη με τη ζωή, αυτή τη ζωή που δείχνει να λατρεύει όσο τίποτε άλλο στον κόσμο και να μην μπορεί να αποχωριστεί για χάρη κανενός... κι όμως, τις περισσότερες φορές χαράματα τα παρατάει όλα πίσω της... η απρόσμενη φυγή της με τη λυκαυγή σε αφήνει να πέσεις κάτω και σε εγκαταλείπει εκεί χωρίς βοήθεια καμμιά... η αποχή από την καθημερινή της δουλειά δεν είναι μόνο προσωρινή... παραιτείται μια και καλή. Σου την έφερε ύπουλα αυτή η καρδιά... μας εξαπάτησε όλους... ίσως μας ξεγέλασες κι εσύ...

Πάνε 4 χρόνια από εκείνο το τηλεφώνημα που μας πέταξε έξω από τα κρεβάτια μας κι ακόμα δεν έχω καταλάβει αν ήταν μέρος του ονείρου μου ή αν ήταν αληθινό... Πάντως εκείνη τη μέρα όλα τα μαγαζιά έκλεισαν και όλες οι πέτρες κλάψανε, όπως το είχες προφητεύσει κάποτε... για αυτή την απουσία σου λοιπόν, για σένα, βαζω να παίξει αυτό το τραγούδι που τόσο αγαπούσες να σιγοσφυρίζεις...

Αχ βρε καρδιά τρελή, καρδιά μισή
Αχ βρε μυαλό θολό, πού πας και τρέχεις
Κοίτα πως φθινοπώριασες κι εσύ
Σε διαδρομές που δεν αντέχεις...

_____________________________
Συγνώμη που δεν προλαβα να σου πω ποσο σ'αγαπούσα...

«...tout ce que j'ai pu écrire je l'ai puisé à l'encre de tes yeux...»

Πρέπει να φύγω... και ξέρεις καλά πως δε το θέλω. Το χέρι μου το οδηγεί το μυαλό όμως που απόψε φάνηκε πιο δυνατό από την καρδιά. Αλλά αυτό δε θα κρατήσει για πολύ. Hδη έχει αρχίσει να λυγίζει. Oταν πια θα χάσει εντελώς την ισχύη του, τι θα κάνω; Καληνύχτα, γειά χαρά, θα σε κρύψω σε μια στιγμούλα , σε λίγο καιρό πάλι θα σε περιμένω εδώ στο ασπρόμαυρο όνειρο να προσπαθήσουμε να βάλουμε χρώμα σε όσα φανταστήκαμε. Mέχρι τότε θα φυ(ι)λώ δυο λόγια σου στην τσέπη... τα πιο σημαντικά...

Pause

Η Κική καταφέρνει πάντα να ψαρεύει τα καλύτερα κείμενα στο διαδίκτυο και να μοιράζεται τα πιο όμορφα αποσπάσματα από τα βιβλία που διαβάζει ανά δεκάδες. Εδώ πιο κάτω θα βρείτε μια ιστοριούλα που βρήκε η αγαπημένα δημοσιογραφίνα μου (τη Χούκλη είπαμε θα τη φας!!!)...

«Ένας καθηγητής φιλοσοφίας μπήκε μια μέρα στην τάξη κρατώντας ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Όταν το βάζο γέμισε τους ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές απάντησαν «ναι είναι γεμάτο». Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο. Το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλησαν και γέμισαν τα κενά ανάμεσα στις μεγαλύτερες πέτρες. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο τους ξαναρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» Οι μαθητές γέλασαν και απάντησαν «Ναι είναι γεμάτο». Αυτός και πάλι χωρίς να μιλήσει πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά που είχαν μείνει. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο τους ξαναρώτησε: ”Είναι γεμάτο το βάζο;» Οι μαθητές δίστασαν λίγο αυτή τη φορά αλλά απάντησαν «Ναι είναι γεμάτο» Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να πει κουβέντα πήρε από την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Το υγρό γέμισε όλα τα υπόλοιπα κενά του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο τους ρώτησε «είναι γεμάτο το βάζο;» οι μαθητές γέλασαν και αυτή τη φορά απάντησαν με σιγουριά «ναι είναι γεμάτο.» Τώρα θέλω να θεωρήσετε λέει ο καθηγητής ότι αυτό το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή σας όπως η οικογένεια, ο σύντροφος σας, τα παιδιά σας, οι καλοί σας φίλοι, η υγεία σας. Οι πέτρες αντιστοιχούν στα πιο σημαντικά, τόσο σημαντικά που αν τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη. Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας όπως οι σπουδές, η εργασία, το σπίτι, το αυτοκίνητο. Αν αυτά βάλετε πρώτα στο βάζο δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά δηλαδή στη ζωή σας. Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πιο μικρά πράγματα της ζωής σας. Αν βάλεις πρώτα την άμμο στο βάζο δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τα βότσαλα ούτε για τις πέτρες. Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και ενέργεια για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποιά είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τον σύντροφό σας, χαρείτε τους φίλους σας, προσέξτε την υγεία σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι και το αυτοκίνητό σας, να πληρώσετε το δήμο και το τηλέφωνο. Όμως φροντίστε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας. Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε η μπύρα τι αντιπροσωπεύει; Ο καθηγητής γέλασε και είπε: «Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω. Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία κάθε φορά πόσο στριμωγμένος είσαι. Αυτό που πάντα πρέπει να ξέρεις είναι ότι πάντα υπάρχει χώρος για δύο μπυρίτσες.»

Αν δε σας αρέσει η μπύρα, διαλέξτε το ποτό ή κοκτέηλ που σας φτιάχνει όμορφα κεφάλι! ;)

Αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα... να μπουν όλα σε μια σειρά. Να βρω τις προτεραιότητες μου και χρόνο. Θα σας επισκέπτομαι αλλά εδώ θα υπάρξει στασιμότητα. Γεια χαρά και να 'στε καλά! :)

Μερέντα

Το Τασουλάκι πήρε μια κουταλιά μερέντα ενώ ακόμη φορά τα ιδρωμένα ρούχα από το δυνατό ράκετμπολ και κοίταξε την κρύα βροχή από το παράθυρο μαζί με την «Valse d’Amélie » να ηχεί στα αφτιά της. Της λείπει η μυτζήθρα και η μυρωδιά σαπουνιού της γιαγιάς, οι φωνές των τεράτων που γεννήθηκαν πολύ πιο ύστερα από την ίδια, τα χαχανητά της νονάς της που είναι δυνατότερα όταν κλαίει, η τρελή αγάπη της που έχει ήλιους και φεγγάρια στις γάμπες, το νεόνυμφο ζευγάρι που αλληλοματιάζεται καθε μέρα (φτου να μην τα ματιάσει και η ίδια), τα τσιμπήματα και τα χαστουκάκια της γλυκιάς θείας, οι αφηγήσεις του παππού και το αξύριστο πρόσωπό του, τα ζουζουνίσματα της άλλης γιαγιάς, τα ταξίδια του άλλου παππού, τα χαμόγελα των θείων της, ο άγγελος που της γνώρισε η χολή, κάποια γλυκά παιδιά που τη θυμούνται και τις στέλνουν τις πιο αγαπημένες μελωδίες της, τα κλάματα της Μ. όταν χώρισαν για το CEGEP, ο Α. που έκλαψε και δεν της το έκρυψε όταν είδε το έργο που του είχε προτείνει, το Mont. Παίρνει μια δεύτερη κουταλιά από το σοκολατοφουντουκένιο μείγμα που της γλυκαίνει το οξύ που έχει τρέξει στα χείλη της. Το Τασουλάκι απειλεί με το στηθοσκόπειο της. Κρατά και λαστιχένιο σφυρί και διαπασόν κι όμως μπροστά στο 5996 τρέμει. Γελά. Η αγαπημένη της άμυνα. Της λείπει και το κάθαρμα. Και ο Ζέππος.

Αυτή η μερέντα κάνει θαύματα. Νιώθει γεμάτη.

χολή

Δεν μισώ κανέναν. Όσο κι αν καθήσω να σκεφτώ τις πιο άσχημες στιγμές μου, οι περισσότερες είναι θολές... δεν κράτησα κακία από κινήσεις ή λόγια που τότε με είχαν πονέσει. Η φωνή μου δεν ψυχραίνεται με τους ανθρώπους. Σκληραίνει όταν πονώ, αμέσως και άμεσα, και μετά ξαναγίνεται γελαστή και απαλά έντονη. Και στις δυο περιπτώσεις είναι εμφατική. Το έχω πληρώσει πολλές φορές που βγάζω τον θυμό μου με ευθύτητα αλλά όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως την επόμενη (μην πως λίγη ώρα αργότερα) βρίσκομαι μες στην αγκαλιά του ατόμου που με είχε βγάλει εκτός εαυτού.

Για να ξεγράψω κάποιον και να αδιαφορώ για την υπαρξή του πρέπει να με έχει απογοητεύσει σε πολλά επίπεδα τόσες πολλές φορές που όταν μου έρχεται και μόνο το όνομά του στη σκέψη να ανεβαίνει στο στόμα μου μια δυσωδία, σαν αχώνευτο φαγητό που το στομάχι με το ζόρι ακόμη βαστά για να το δυαλίσει. Να είναι άτομο που να μην έχει ούτε ένα καλό, ούτε ένα ψίχουλο καλοσύνης, που αναρωτιέσαι πως μπορεί να παρασιτεύει τα αισθήματά σου με τόσο έντεχνο τρόπο. Να έχει περάσει τα καλύτερα σχολεία, τα πιο ακριβά ιδιαίτερα, να είναι ολοκληρωμένος σε σπορ και χορούς που ποτέ δεν του άρεσαν. Να ζεις 21 χρόνια τώρα με την αμφιβολία αν αυτό που αισθάνεσαι εσύ για κείνον το καταλαβαίνει και αν το χαμογελό του κρύβει την αγάπη που τόσο πρόθυμα σου φωνάζει καθημερινά.

Κουρασμένος είναι. Δεν θα το ξανακάνει.
Πελαγωμένος είναι. Δεν θα το ξανακάνει.
Πληγωμένος είναι. Δεν θα το ξανακάνει.
Μικρός είναι ακόμη. Δεν θα το ξανακάνει.
Καλομαθημένος είναι. Θα μάθει. Δεν θα το ξανακάνει.
Του λείπουν οι δικοί του. Θα μάθει. Δεν θα το ξανακάνει.
Έχει παιδικά τραύματα. Δε φταίει. Θα μάθει. Δεν θα το ξανακάνει.
Πλούσιος είναι. Έχει μάθει αλλιώς. Δεν θα το ξανακάνει.
Αστειευόταν. Δεν θα το ξανακάνει.

Πόσες δικαιολογίες, απτές και κατανοητές. Δεν χρειαζόταν να τον συγχωρήσω, τον είχα ήδη υπερασπίσει σε μένα για όσα είχε κάνει σε μένα την ίδια.

Για μια εποχή με είχε τόσο ανάγκη που νομίζω πως πραγματικά με αγάπησε πολύ. Για λίγο καιρό όμως. Έτσι έκανε με όλο το αίμα του, αίμα του κι εγώ. Το μόνο που έμενε ανέγγιχτο ήταν αυτό που κυλούσε στις φλέβες του. Όλοι οι υπόλοιποι, φάτε σκατά.

Παιδί-βασιλιάς.

Φέτος, ο καφές που μου πρότεινε ήταν για μια συμφωνία που υποτίθεται είχα ξεχάσει. Είπαμε πως είμαι αφηρημένη αλλά δε με έχει ακόμη καταλάβει κάποια άνοια. Κι εγώ που σαν ανόητη πίστεψα πως ήθελε να με δει έτσι για να περάσουμε μια ευχάριστη ώρα, να μάθει νέα μου. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει.

Χαλάλι του. Αυτά που του έδωσα ας τα κάνει ότι θέλει. Τσιγάρα, στάχτες, ποτά. Μόρφωση πάντως δεν θα τον κάνουν να αποκτήσει. Γιατί όσα πτυχία κι αν κρεμάσει στους πελώριους τοίχους του, δεν του έμαθε κανείς ποτέ πώς να φέρεται.

Κάθομαι και σκέφτομαι με ένα χαμόγελο έως τα αφτιά τη μέρα που μετά τη δουλειά στα χωράφια του, ο παππούς μου έφερε στο σπίτι τους εργάτες από κάθε καρυδιάς καρύδι και ανοίξαμε το μεγάλο τραπέζι να φάμε μαζί. Το χάρηκα γιατί η απλότητα και η χαρά στο σπίτι για το πιο απολαυστικό μπλουμ που είχε φτιάξει η γιαγιά ήταν τεράστια. Να βλέπεις κουρασμένα μάτια, ηλιοκαμμένα πρόσωπα και σκασμένα χέρια να φωτίζουν από ευτυχία. Εκείνος δεν θα καθόταν ποτέ μαζί τους, θα του κοβόταν η όρεξη και θα έπαιρνε το αυτοκίνητο που αλλονων ο ιδρώτας το έφερε στα χέρια του τα φροντισμένα με προδέρμ και ταλκ αντι να φτύσει για να το πάρει μόνος και θα έκοβε βόλτες μακριά από το χωριό που δεν θεωρεί δικό του.

Ίσως να μην τον καταλαβαίνω. Ίσως να μην μπορώ να δω με τα δικά του μάτια. Με απογοητευσε πάντως. Και τόση πίκρα μαζεμένη δεν έχω αισθανθεί με κανέναν.